In 2013 heeft de Generale Synode een besluit genomen met betrekking tot homoseksualiteit en homoseksuele relaties. Dit besluit heeft een aantal gemeenten ertoe aangezet een revisieverzoek in te dienen. De in totaal vijftien revisieverzoeken worden door deze Generale Synode in behandeling genomen.
Eén van de moeiten die door menigeen is uitgesproken over het besluit in 2013 is de volkomen geslotenheid waarin dit besluit tot stand kwam. Er was een commissie (een tweede commissie want de eerste commissie kwam er niet uit vanwege een minderheids- en meerderheidsstandpunt). Er was een rapport. En er was een besluit – in een voor alle andere CGK-leden ongrijpbaar proces tot stand gekomen! En dat besluit werd vervolgens uitgedragen in landelijke bijeenkomsten. Er werd toen begrip getoond voor verhalen. Ja, maar het besluit was al genomen.
En wie schetst mijn verbazing als ik nu moet vaststellen dat de behandeling van de revisieverzoeken opnieuw achter gesloten deuren plaatsvindt. In een bijzonder proces na afloop waarvan straks één of meerdere besluiten worden genomen. Dit kan toch niet waar zijn? Artikel 50 van de kerkorde van de CGK vermeldt onder punt 6: “De synode heeft het recht in comité te vergaderen, doch zal van dat recht niet meer dan noodzakelijk is gebruik maken”. Is die noodzaak – ja, meer dan die noodzaak! – er echt in dit geval? De synode heeft het recht. Zeker. Maar is het in dit geval meer dan noodzakelijk? Nee. Het argument dat het gevoelig zou liggen voor betrokkenen (ik bedoel homoseksuelen) lijkt me niet van doorslaggevende aard te zijn. Zij kunnen inmiddels wel tegen een stootje. Het argument dat het de eenheid van onze kerken anders niet ten goede zou komen kan het toch niet zijn? Wordt eenheid dan bepaald door het gegeven dat je het in alles ééns moet zijn? Broeders dienen toch in alle openheid hun vragen te stellen, hun opmerkingen te maken en hun standpunt te bepalen? Laat een eventuele worsteling maar zichtbaar worden. Zorgvuldig handelen van de synode gevraagd? Ja. Maar nu komt het klinisch (in de betekenis van afstandelijk) over.
Ik beschouw het als een gemiste kans. Moet nu na afloop van de synode en het daarin genomen besluit (welk besluit, dat weten we nog niet) een – dan wel! – openbare rondgang door de kerken worden gemaakt? Laat het besluitvormingsproces zelf geen aanleiding zijn voor irritatie vooraf en speculatie achteraf (wat in 2013 wél het geval was). Dat werkt verdelend!
N. Vennik, Zwolle