Ds. Paul Visser van de Noorderkerk in Amsterdam schreef in een column in De Nieuwe Koers over het omgaan met de moeilijke kanten van het leven. Hij vindt dat christenen daar soms meer moeite mee hebben dan niet-christenen. Dat maakte me opmerkzaam.
Hij noemt als voorbeeld een High Tea met ongeveer tachtig dames uit de Jordaan. Voor bijna niks doen zij zich daar tegoed aan allerlei lekkers. En daarbij komen allerlei levensverhalen los. In plat Amsterdams uiteraard. Over een echtgenoot, die zo hulpbehoevend is geworden dat die bijna niet alleen gelaten kan worden. Over de zorg om een kind. Over pijnlijke gewrichten en een hoop andere lichamelijke klachten. Maar hij hoort ook wat anders. Ook nuchtere opmerkingen als: ‘Ach wat! Ik heb mijn tijd gehad.’ ‘Niet seure. Er wordt al genoeg geklaagd.’ ‘Wat wil je dan? Dat het pakkie alleen bij de buren wordt bezorgd en jouw deur voorbij gaat?’ ‘Je mot dankbaar zijn voor wat je hebt gehad.’ ‘Het ken niet altijd zo blijfe.’ ‘Dit hoort bij het leven. Mijn moeder zaliger zei altijd: niet klagen, maar dragen en vragen om kracht.’
Amsterdammers zijn nuchter. Dat is bekend. Maar nuchterheid is ook bijbels. De Prediker leert: voor alles wat er gebeurt is er een uur, een tijd. Er is een tijd om te huilen en een tijd om te lachen. Een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen.’ Je kan als christen best moeite hebben met slechte tijden. Dat kan te maken hebben met een innige omgang met God. Je kan het kwaad dat je treft moeilijk rijmen met Gods zorg en liefde.
Maar Visser zou het betreuren als juist christenen blijven steken in verwijten en als de vraag naar het waarom en het waartoe bij hen zou blijven doorzeuren. Mag het ook een beetje bijbelser, nuchterder, vraagt hij? Want wie erkent, dat het leven ook moeilijke kanten kent, krijgt ruimte om ook te zeggen: op U vertrouw ik Here, U bent mijn God, mijn tijden zijn in uw hand.
Of wij ook wat kunnen leren van niet-christenen!
Gurbe Huisman, Winschoten