Toen ik zocht naar inspiratie voor dit commentaar, ging ik eens kijken waar ik de afgelopen jaren allemaal commentaar op heb gehad in deze kolom. Het viel me op dat er in mijn commentaren nogal eens een wat kritische of negatieve klink zit. Er is van alles wat me dwarszit, of waar ik het niet mee eens ben. Vaker wat negatief-kritisch dan positief-kritisch. Die constatering zat me dwars.
Dus besloot ik dit keer iets positiefs te schrijven. Ik ging direct op zoek naar positief nieuws. Op nos.nl duurde het even voor ik dat gevonden had. Ik moest eerst mijn weg vinden door een groot aantal negatieve berichten: over het sterkste leger ooit voor Trump; over gescheiden vaders die hun kinderen niet meer zien; over aanslagen; over legale wiet in Canada; over de miljoenen die DJ’s per maand verdienen en de armoede die er ook in Nederland nog steeds heerst. Ik voelde verontwaardiging en daarmee inspiratie opkomen, maar het was te negatief. Ik wilde positief blijven… Dus ik zocht verder.
En toen kwam ik een artikel tegen over de kerken in Amsterdam die een estafettedienst willen houden. Ze hebben dat plan om te voorkomen dat een uitgeprocedeerd gezin uit Armenië wordt uitgezet. Tijdens kerkdiensten mogen politie en andere overheidsdiensten de kerk namelijk niet binnenkomen, staat in de wet. Zo lijkt dit de enige oplossing voor het Armeense gezin dat in hun thuisland niet veilig zal zijn. De betrokken predikant laat weten dat hij de wet moet gehoorzamen, maar dat hij het ook als een plicht voelt om de familie te helpen.
Dat is mooi en positief nieuws. Dat mensen in beweging komen voor anderen die in gevaar zijn. En dat je daarbij als overheid en kerk soms tegenover elkaar kan komen te staan – dat moet dan maar. Want juist de arme, de zwakke, de weduwe en wees en de vreemdeling hebben in de Bijbel een bijzondere plaats. Positief als de kerk die plaats serieus neemt en die mensen een veilige plaats wil bieden. Iets om na te volgen…
Wouter Moolhuizen, Dedemsvaart