Een paar weken geleden kwam ik via een gemeentelid in contact met een Syrisch stel dat in Dedemsvaart woont. Hij was drie jaar geleden uit Syrië gevlucht en in Nederland terecht gekomen. Zij was zijn vriendin en een maand geleden hierheen gevlogen, na een lang proces met veel aanvragen, formulieren invullen en geduldig wachten. Ze waren na drie jaar weer bij elkaar en wilden graag zo snel mogelijk trouwen. Of ik ze kon helpen met een ceremonie en ‘iets’ met de Bijbel… Ik ging bij ze op bezoek, we overlegden wat ze ongeveer in gedachten hadden en wat ik voor ze kon betekenen en bedachten samen – soms met handen en voeten – hoe een ceremonie er voor hen uit zou zien. Het werd een mooie kruising tussen Syrisch en Hollands.
Vorige week zaterdag was het zover. Een ceremonie met een ja-woord, een gebed om zegen en een stukje uit de Bijbel. Daarna eten en drinken. In de avond volgde een bruiloft met veel Syrische muziek, veel dansende mannen en opnieuw veel eten en drinken. Aan het dansen deden maar weinig Nederlandse mannen mee. Maar het was mooi om mee te maken: een Syrische bruiloft in een Nederlands buurthuis en met Nederlands weer (regen en wind).
Het mooiste aan de hele bruiloft vond ik wat de bruidegom in de voorbereiding vertelde. Hij vond het moeilijk dat hij had moeten vluchten en dat er voor hem geen toekomst in Syrië was. Het was heel verdrietig dat hij nu hier moest trouwen en dat zijn ouders en familie er niet bij kon zijn. Maar hij was heel dankbaar voor zijn nieuwe thuis in Nederland. Hij voelde zich er werkelijk thuis. En hij had in Nederland eigenlijk alleen nog maar ‘lieve mensen’ ontmoet. Mensen die hem wilden helpen.
Het deed me goed om dat te horen. Dat we als Nederlanders in het geval van dit echtpaar in staat zijn geweest hen werkelijk welkom te heten en ze liefdevol te ontvangen. Want dat is wat er nodig is in alle onderlinge contact, maar juist ook in het contact met vluchtelingen of vreemdelingen: liefde.
Wouter Moolhuizen, Dedemsvaart