Simone Biles. Tom Dumoulin. Kiki Bertens. Naomi Osaka. Vier sporters die tot de top van hun sport behoren. Vier sporters die het afgelopen jaar hebben aangegeven dat ze het niet meer aankunnen. De druk om te presteren. De verwachtingen van mensen: supporters maar vooral media.
Als u dit leest, zijn de Olympische Spelen al lang weer voorbij. Een paar hoogtepunten worden misschien onthouden, maar de meeste medailles zijn door de toeschouwers al snel weer vergeten. Wat overblijft zijn wat mooie filmpjes voor de sportoverzichten aan het einde van het jaar.
Maar voor de hierboven genoemde sporters en nog vele anderen is de sport een soort van juk geworden. Ze kunnen het goed. Ze beleven er plezier aan. Maar er staat zoveel druk op dat het ze opbreekt. Ze kunnen niet meer. En dat is niet alleen zo met sporters, het is een breed maatschappelijk verschijnsel. Burn-out bestaat overal en komt steeds meer voor. En we kunnen wel zeggen dat het een welvaartsziekte is (dat is het voor een groot deel ook) en dat we niet moeten piepen, maar werken. Maar daar kom je natuurlijk niet mee weg.
Het verschijnsel burn-out leert ons namelijk iets over de tijd waarin we leven. We vragen teveel van elkaar en teveel van onszelf. We leven teveel vanuit een gedachte dat we zijn wat we kunnen of wat we bereiken. En dat is inderdaad een gevolg van welvaart en allerlei ontwikkelingen. Maar het is er. En we weten allemaal dat het niet goed is. Ik heb net even zitten kijken in het mapje Commentaren op mijn computer. Sinds september 2015 heb ik al drie commentaren geschreven met als titel Rust. Maar ik heb ook geschreven over hypes en over bereikbaarheid. Ik lijk wel een dominee die zichzelf eindeloos herhaalt.
En waarom, bedenk ik me dan. Waarom doe ik dat? Omdat we allemaal weten dat we teveel van elkaar en van onszelf vragen, maar we doen er niets aan. We blijven maar opgefokt doorgaan in de waan van de dag. We blijven achter hypes aanvliegen. We blijven bereikbaar. We blijven elkaar bestoken met een eindeloze berg aan communicatie. We appen en mailen en bellen en we gaan maar door, tot we niet meer kunnen.
Er zijn genoeg sporters die eraan onderdoor gaan. De hypes, verwachtingen, de druk, de mensen die van alles van je willen. Er zijn nog veel meer ‘gewone mensen’ die opgebrand thuis zitten. Laten we proberen in de kerk en in ons leven als christen van andere waarden uit te blijven gaan. Niet wat we kunnen, maar wie we in Christus zijn – dat doet ertoe. En laten we ons voornemen om daar het komende seizoen steeds weer bij uit te komen. En daarbij te blijven.
Wouter Moolhuizen, Hoogeveen