Na een verjaardag waarbij de hele familie gezellig langs is gekomen en iedereen gezellig is en tevreden met een volle maag naar huis gaat, blijft het toch nog door mijn hoofd spelen: ‘Had ik toch dit, moest ik niet ook dat?’ tot ik mezelf vermanend toespreek en mezelf voorhoud dat het genoeg was. Genoeg is genoeg. Met de bedoeling erover op te houden. Helaas gebeurt dat laatste niet. Het zeggen en denken van deze drie woorden heeft een storm van gedachten tot gevolg.
Het is al vaker gezegd: er zijn in principe genoeg natuurlijke bronnen om heel de wereldbevolking te voeden, maar helaas worden die bronnen wel heel ongelijk verdeeld. En daarom bestaan armoede en rijkdom, honger en overgewicht in schril contrast met elkaar. We lezen het onze jonge kinderen voor als ze peuter zijn met het prentenboek Rupsje Nooitgenoeg, maar leven het omgekeerde voor door van alles aan te schaffen, het weer weg te doen, en de kasten vol te zetten met allerlei voedingsmiddelen.
Gelukkig zijn er ook nog dingen die gratis zijn. De zon schijnt voor iedereen (sol lucet omnibus), wat overigens betekent dat iedereen recht heeft op zijn portie geluk. Maar zelfs de zon wordt te gelde gemaakt. Door veel wetenschappelijk onderzoek - wat superknap is – is het gelukt het om, behalve uit kolen en gas, door middel van deze natuurlijke energiebron via allerlei apparatuur elektriciteit op te wekken, wat via het stopcontact in de huizen verkrijgbaar is. Op de aanschaf van de apparatuur na gratis.
Hier zou eigenlijk het verhaal moeten stoppen, er wordt immers enorm veel energie opgewekt wat gebruikt kan worden? Gratis toch? En dan wordt de prijs toch lager?
Jammer genoeg is het zo eenvoudig niet.
Want waar een product is ontwikkeld, is er ook geld mee gemoeid. En de voornaamste prikkel die mensen tot gedragsverandering brengt is die van de inhoud van hun beurs. Dus werd in eerste instantie de salderingsregel beloofd en toegepast: wat je gebruikt wordt weggestreept tegen wat je aan stroom hebt geleverd. De zonnepanelen leveren je een lagere energierekening op. Maar!! en daar zit hem de kneep: ’s avonds en ’s nachts schijnt de zon niet en wil men toch nog volop stroom gebruiken. Want wie rijk genoeg is om te veel zonnepanelen aan te schaffen wil ’s avonds met zijn gekoelde biertje in zijn sfeervol verlichte tuin met jacuzzi zitten en om lekker te kunnen slapen is de airco nodig. Toch?
Ziehier het rare contrast tussen armen en rijken: de mensen zonder zonnepanelen draaien op voor de extra kosten die de energietransitie met zich meebrengt. Daarom worden er nu kosten aan het terug leveren van stroom aan het net verbonden. Logisch als je het begrijpt, maar persoonlijk vind ik het jammer.
Hoe eenvoudig zou het zijn als het ging zoals Paulus zijn lezers en dus ons voorhoudt: ‘Hij die meer had, had niet te veel, hij die minder had, had niet te weinig.’ (2 Kor. 8, 15)
Eerlijk delen. Genoeg is immers genoeg!
Nel Noppe, Tzummarum