Naast mijn dagelijkse werk mag ik zo nu en dan graag even in onze tuin werken: snoeien, de dode bloemen verwijderen, gras maaien, enz. Wat ik het minst leuke in de tuin vind om te doen is onkruid wieden tussen de tegels en straatklinkers. Ik kan natuurlijk ook met een spuitbus het onkruid te lijf, maar voor mijzelf ben ik daar geen voorstander van. Dus neem ik vandaag een mesje en probeer het allemaal zo goed mogelijk te verwijderen. Wat daarbij opvalt, is dat waar het minst gelopen wordt, het meeste onkruid groeit. Het stukje van de voordeur naar de openbare weg is vrij schoon. Niet verwonderlijk, want hier worden de meeste voetstappen gezet. Onkruid tussen de tegels, iets ergers is er bijna niet. Je ziet dat ook wel op die oude binnenweggetjes. Boven Dokkum is ook een aantal wegen, waar zo nu en dan alleen landbouwverkeer over rijdt. En een onkruid dat daar groeit!
Terwijl ik zo bezig ben, schiet mij ineens iets te binnen over onze vakantie van een aantal jaren terug. In het dorpje stond een mooi idyllisch kerkje, mooi verscholen tussen de bomen. Vanaf de weg te bereiken via een pad, bestraat met klinkers. Tussen de straatklinkers groeide overal gras en diverse soorten onkruid. Een teken, dat er maar weinig voetstappen over gingen? Ik vrees van wel. Het kerkje kon gemakkelijk 200 mensen herbergen. Maar hoeveel zouden er zondags nog over die straatklinkers lopen om het Woord van God te horen? Dertig misschien? Duidelijk was wel, dat het er niet veel waren, want anders zou het onkruid weinig kans krijgen. En dan hebben we het alleen nog maar over het onkruid tussen de straatstenen.
Er is ook nog een ander soort onkruid. Onkruid dat gezaaid wordt door onze grootste vijand: de duivel. Wanneer ik mij iedere zondag niet meer laat voeden door het Woord van God door de kerk binnen te gaan, of in bijzondere gevallen, de kerkdiensten thuis ook niet mee beleef, dan kan dat onkruid, gezaaid door de duivel, prima gaan groeien. Mijn bidden (en vooral danken) wordt minder, voor het bijbellezen heb ik steeds minder tijd, kortom, ik dreig het contact met God te verliezen. Ik wil wel, maar het lukt mij bijna nooit. Zo geef ik het onkruid steeds meer kans te groeien, ook in mijn eigen leven. Dat zal dus anders moeten. Hoe? Niet uitstellen natuurlijk, maar direct aan het werk. Neem vanavond na het eten de bijbel even ter hand en lees er een stukje uit. En dank God voor het eten dat je weer van Hem mocht ontvangen. Stap zondag wat vroeger uit je bed, ga naar de kerk om daar te luisteren naar het Woord van God, te zingen en te bidden. En probeer dat ritme vol te houden. Je hoeft hier heus geen cursus voor te doen in de zin van: hoe zal ik dat eens aanpakken. Gewoon beginnen.
Een paar weken terug las ik in Visie, dat het Nederlands Bijbelgenootschap het samen lezen van de Bijbel in gezinnen wil stimuleren. Een loffelijk streven, dacht ik zo. Toen las ik verder: hiervoor komt 'op termijn' een proef onder gezinnen. Het gezinsproject staat nog in de kinderschoenen. Er zijn wel gedachten over, maar voor deze doelgroep moet het nog worden opgestart. Toen dacht ik: waarom hier eerst nog mee wachten? Het onkruid groeit dan gewoon door. Pak gewoon na het eten de (kinder)bijbel en begin maar (voor) te lezen. Dan vang je twee vliegen in ??n klap: het bijbellezen in gezinsverband wordt weer regel en het onkruid krijgt veel minder kans om te groeien.
Dokkum
Pieter Sijtsma