Na onze oproep met de vraag of er lezers van het kerkblad zijn die al 60 jaar een abonnement hebben, kwamen er diverse reacties binnen.
De dochter van mevrouw G. Oppenhuizen-Huisman uit Sneek schreef: 'Voor zover mijn moeder zich kan herinneren is ze vanaf het begin van haar huwelijk abonnee geweest. Eerst (op het kerkblad voor Friesland, maar daar weet ze niet meer van) samen met mijn vader, de heer P. Oppenhuizen en nu dus alleen, omdat mijn vader in 2002 is overleden'.
Haar dochter, Margriet Gerrits-Oppenhuizen uit Utrecht heeft ook een abonnement, maar nog geen zestig jaar.
Mevrouw G. Raveling-Douma uit Drachten belde en vertelde dat zij in 1952 al een abonnement op het kerkblad had. Ze woonde toen in Bourtange en herinnert het zich nog heel goed.
Ook haar vriendin, mevrouw G. de Vries uit Drachten, heeft al zestig jaar een abonnement.
Mevrouw Gé Kiers-Lamain uit Emmen schreef:
'Mijn man en ik eerst samen, en nu ik alleen, hebben het kerkblad van de allereerste dag tot nu toe altijd gelezen. Tijdens de eerste uitgave werkte ik als verpleegster in het ziekenhuis Bethesda in Hoogeveen. Later toen wij getrouwd waren kwam het kerkblad op het waladres, want wij waren varenden. Wij waren vaak over ver om zand en grint te varen in het westen van het land of in de herfst in het noorden.
Het kerkblad was ons alles waard en we gaven hem ook weer door aan familie. Ook nu ik weduwe ben geef ik hem door aan kennissen van onze kerk. Dus u leest hoe het wordt gewaardeerd'.
Van mevrouw Henny Boes-Doldersum uit Dedemsvaart kwam het volgende e-mailbericht:
'Ik las uw oproep in het kerkblad, waarin onder andere stond dat er waarschijnlijk niet veel leden van het eerste uur zouden zijn. Maar ik mag mezelf daar toch ook toe rekenen, want in 1952 was ik zes jaar en toen hebben mijn ouders direct een abonnement op het kerkblad genomen.
Alhoewel ik als zesjarige daarin niet las (moest het lezen nog leren) kwam die belangstelling ongeveer tien jaar later.
En als het nu vrijdag is loop ik wel drie keer naar de brievenbus om te zien of het kerkblad er al is.
Toen onze gemeente vacant was heeft Dolf, mijn man, een jaartje in het kerkblad geschreven. Maar omdat ik dat altijd mocht lezen voordat hij het verstuurde, was er vrijdags geen nieuws meer voor mij. Groot was mijn blijdschap dan ook toen onze nieuwe predikant het overnam.
Ik hoop dat het Kerkblad voor het Noorden nog heel lang zal blijven bestaan tot opbouw van Zijn kerk'.
Een bijzonder gesprek was er met mevrouw Geerdink-Kuperus uit Veenendaal. Ze vertelde dat ze 94 jaar was en dat ze het kerkblad al las zolang het bestond. Met haar ouders heeft ze vroeger in Leeuwarden gewoond. Later, toen ze in Veenendaal woonde, had ze nog steeds een abonnement en las ze graag de berichten uit Leeuwarden. In het begin gaf ze het kerkblad door aan haar dochter, maar die heeft inmiddels zelf een abonnement.
Ik vertelde haar dat haar verhaal in het Jubileumnummer zou komen. Haar antwoord was: ‘Als ik er dan nog ben’. En dat laatste is niet meer het geval. Ze overleed in september 2012.
Met haar dochter, mevrouw T. de Vlieger-Geerdink uit Baarn, is er overleg geweest of we het verhaal van haar moeder nog mochten plaatsen. De reactie van mevrouw De Vlieger was:
‘Ik heb er totaal geen probleem mee dat u haar reactie alsnog plaatst. Zelfs ik lees het Kerkblad voor het Noorden al heel lang. Voordat ik trouwde (dat is inmiddels meer dan 40 jaar) las ik het bij mijn ouders thuis. Daarna kreeg ik het via mijn ouders en nu lees ik het al weer enige jaren zelfstandig. Ik vind het nog steeds een geweldig blad en hoop dat het nog jaren in stand blijft. Er zijn al zoveel kerkbladen die niet meer bestaan. Heel jammer. Zo mis je toch een heleboel kerknieuws uit den lande.
Ik wens jullie veel succes met het Kerkblad van het Noorden'.
Hanny Veurink uit Delfzijl schreef het volgende verhaal:
'Mijn ouders waren altijd bereid hun kinderen op pad te sturen als er kwitanties voor de kerk moesten worden opgehaald. Wij woonden in Dedemsvaart, een heel eind buiten het dorp. Zendingsbusje, theologische-schoolbusje, De Wekker, enzovoort. Ik was dan een hele dag bezig met mijn rondje Balkbrug, Ommen, Arierveld. Het was een hele reis en toen kwamen de kwitanties voor het kerkblad er ook nog bij. Ik was tien jaar en oud genoeg om alleen te gaan.
Op zaterdagmorgen ging ik op weg. Ik wist precies waar ik moest zijn. Eerst de huizen aan de overkant van het kanaal, dan die in de bocht naar Balkbrug en verderop weer drie gezinnen bij de Veldzichtstichting. Zij spraken Hollands (wij niet), maar op school had ik dat al wel een beetje geleerd. Dat waren de eerste tien kilometer en een snoepje was welkom. Dan op naar drie broers. Bij de eerste, o schrik, was die gevaarlijke herdershond. Die lag wel aan een ketting, maar die reikte tot over het pad, dus moest ik wachten tot er iemand naar buiten kwam met geld en een plak koek. Toen naar de tweede broer. Daar was een hek, met daar achter een keeshond. Wij vonden elkaar aardig, dus dat was goed. Even samen spelen. Ik kreeg altijd een dikke boterham met kaas en ging dan verder naar de derde broer. Die woonde op een boerderij ver achteruit. En daarna naar Ommen. Inmiddels was ik al 18 kilometer van huis. In Ommen woonde een visboer. Ik lust geen vis, dus daar kreeg ik alleen geld. Verder ging ik, de bossen rondom Ommen in. Sommige stukjes vond ik erg donker en ik trapte dan ook snel door. Maar andere stukjes waren erg mooi om er een beetje te dromen, bloemen te plukken of uit te rusten. Niet te snel, want anders moest ik het de volgende keren ook zo snel doen. Na nog een klant ging het eerst nog een aantal kilometers naar het oosten en daarna kwam de afslag naar het noorden. Nu nog vier kilometer.
Thuis werd het geld direct geteld en op de lijst werd doorgestreept waar ik was geweest. De volgende zaterdag was er weer een nieuwe route, want het gebied was nogal uitgestrekt.
Ik kwam ook weleens bij de verkeerde boerderij, maar in die tijd kende iedereen elkaar en werd ik weer naar de juiste route verwezen.
Het kerkblad en ik kennen elkaar dus al heel wat jaren'.