Gerjanne in Zuid-Amerika (2)
Avontuur Peru alweer bijna ten einde!
Wanneer je een gemiddelde Nederlander vraagt hoe hij denkt over Zuid-Amerika, dan komen vaak de volgende associaties naar boven: arm, relaxe cultuur, weinig stress, gelukkige mensen, sterk geloof in God en sterke hechte familiebanden.
Doordat ik mezelf schaar onder een gemiddelde Nederlander kwam ik met deze associaties Zuid-Amerika binnen. In Ecuador (maand januari) woonde ik in een gastgezin gedurende mijn vijf weken Spaanse les, maar ik moet zeggen dat ik daar toch niet heel veel mee gekregen heb van de cultuur. Overdag had ik les en ´s middags trok ik met andere reizigers op. Het contact met de cultuur en mijn gastgezin beperkte zich hierdoor voornamelijk tot een kort gesprek tijdens het ontbijt en het avondeten. Peru
Toen ik begin februari Peru binnenkwam, begon ik steeds meer te merken van de cultuur. Ik woon deze 7 weken dan wel met Nederlanders, maar overdag werk ik met Peruanen en geef ik Engelse les aan Peruanen. Een betere onderdompeling in de cultuur kan ik me momenteel niet voorstellen. Al in de eerste week merkte ik dat de associatie ´arm´ zeker klopt. De vele bedelaars, de geur van krottenwijken, de vele straathonden en ongezond uitziende kinderen zeiden me genoeg. Ook om de associatie ´relaxe cultuur´ kon ik niet heen. De vele geplande afspraken die op de een of andere manier niet doorgingen, de beloftes die gedaan werden maar toch niet doorgingen omdat het zogenaamd niet geregeld kan worden en de tijd die mijn collega´s tussendoor nemen om uitgebreid te bespreken wat ze allemaal gedaan hebben. Ja, dat vind ik toch wel overkomen als relax. (En het heeft ook te maken met de indirecte manier van communiceren, want daarin zijn ze erg goed hier. Je weet nooit wat er in ze omgaat, wat ze van je vinden en wanneer er iets aan de hand is).
Over de andere associaties ´weinig stress´, ´gelukkige mensen´, ´sterk geloof in God´ en ´sterke hechte familiebanden´ heb ik de laatste tijd veel nagedacht. Ik ben namelijk best geschrokken en mijn frustraties hierover zijn de laatste weken sterk toegenomen.
Neem bijvoorbeeld de opgefoktheid van taxi-chauffeurs die erg hard rijden en geen oog hebben voor voetgangers (laatst ben ik voor een overstekende blinde man gesprongen, omdat de taxi anders fataal op hem was ingereden wegens ongeduld. Ja inderdaad, met gevaar voor eigen leven). Of de bedelende oude vrouw op de hoek van de straat waar de mensen niet omheen stappen, maar gewoon overheen. En dan het vele misbruik en het hoge percentage aan kinder- en vrouwenmishandeling dat hier aan de orde van de dag is. Ik heb verhalen gehoord van studenten waar ik echt naar van werd en waarbij ik me niet kon voorstellen dat men zo met kinderen en andere mensen omgaat. Waar is God? Gelooft niemand dan in ´klaarstaan voor de naaste´, ´goed zorgen voor je nageslacht´, ´vertrouwen op en leven met God´?
Ik vind dit echt moeilijk en als Psycholoog ben ik gewend om in zulke situaties bij mezelf na te gaan wat die frustraties over mij zeggen. Waarom doet me dit zoveel, wat zegt dat over mij en over hoe ik in het leven sta? Ik kwam niet verder dan dat het me pijn doet om te zien dat de minderbedeelden hier weinig kansen krijgen en gewoon genegeerd worden en dat de jeugd zo getekend is en weinig enthousiasme kan opbrengen om positief te denken over de toekomst zonder zorgen. Als ik Engelse les geef aan de jongeren en ik kijk de klas rond denk ik vaak: wat hebben jullie veel meegemaakt, wat zijn jullie toekomstdromen en willen jullie het anders gaan doen dan je ouders?
Engelse les
Als ik me alleen maar druk zou maken om deze frustraties en negatieve gedachten, dan was ik hier niet langer gebleven. Waarom ik hier dan blijf en wat mij motiveert? Dat is de motivatie en de drive van de studenten en kinderen om te leren. Dit is zo bijzonder om te zien en te ervaren. Er is elke les een vast groepje aan studenten dat altijd op tijd is (kostte wel wat moeite om dat erin te krijgen), het huiswerk heeft gemaakt en erg goed oplet tijdens de les. Ik wil ze graag helpen en heb daarom aan ze voorgelegd of ze extra lessen wilden krijgen. Dit wilden ze, dus hebben we de lessen geïntensiveerd van 4 naar 10 uur per week. Extra voorbereiding voor mij en extra inspanning voor de studenten, maar samen gaan we ervoor! Het geeft een kick om te zien hoe hard ze werken om het Engels onder de knie te krijgen en hoe ze mij waarderen dat ik ze daarbij help. Daar doe ik het voor! Niet voor mezelf, maar om anderen verder op weg te helpen en me daarvoor in te zetten.
Naast de Engelse lessen voor de jongeren, geef ik 10 uur Engelse les aan kinderen tussen de 3 en 12 jaar en ben ik bezig met de opzet van een jaarproject voor de werknemers van deze organisatie. Dit heb ik naar aanleiding van een gesprek met de Nederlandse directrice aangeboden. Omdat ik hiernaartoe ben gekomen als Psycholoog wilde ik naast de Engelse lessen ook een psychologisch project opzetten. Dit project bestaat uit een plan om elke twee maanden te evalueren, het personeel opnieuw te motiveren en gezamenlijke doelen te stellen. Door dit plan wordt er gewerkt aan betrokkenheid, het toekomstperspectief en de motivatie van het personeel. Omdat Peruanen erg indirect communiceren en men nooit weet wat er in hen omgaat, is het een mooie uitdaging om werkvormen te bedenken die hun gedachtegang in kaart kunnen brengen.
En zo zijn mijn 7 weken vrijwilligerswerk in Peru erg goed gevuld en ben ik nog steeds blij dat ik de keuze heb genomen om dit te gaan doen.
En wat betreft die frustraties en negatieve associaties? Die vallen in het niet bij de voldoening die ik haal uit wat ik doe.
24 maart is mijn laatste werkdag in Cuzco en daarna ga ik twee weken rondreizen met mijn zusje en mijn vriend. Van 10 april tot 5 juni ga ik werken in Bolivia. Hoe en wat, dat lezen jullie in mijn volgende verhaal.
Cuzzo
Gerjanne Trompert