Ik doe (weer) mee
Beiden waren kerkelijk. Hij Gereformeerd Vrijgemaakt, zij Christelijk Gereformeerd. Bart: ‘Dat ik van mijn kerk losraakte was niet één moment, het heeft meerdere aspecten. Toen ik jong was, was er geen betrokkenheid van de kerk op mij. Er waren nogal wat zorgen en moeiten rondom ons gezin. Maar in plaats van bewogenheid en betrokkenheid, voelde ik vaak van de kant van de kerk en kerkleden verwijt en ‘het opgeheven vingertje’. Ik maakte mee dat ouders hun kinderen verboden met ons te spelen! Het omgekeerde is ook waar: Ik was er, toen ik van de middelbare school ging, wel klaar mee en heb toen mijn lidmaatschap opgezegd.’ Annet: ‘Voor mij was het meer dat ik mij in mijn puberteit afzette tegen allerlei regels en de dingen die moesten. Ik ontdekte de wereld, ook de andere wereld en andere manieren van geloven en kerk-zijn. Ik voelde me niet ongelovig of zo, maar die regels....’ Geen structuur
Bart: ‘In het begin toen Annet en ik optrokken en samen gingen, hebben we allebei de kerk een beetje aan de kant gezet. Hoe gaat dat nietwaar? Je bent druk met elkaar en met je werk, zeg maar het dagelijkse gedoetje. Maar je mist iets. Je wilt met je geloof, want God en Jezus heb ik nooit vaarwel gezegd, wel ergens heen en met je vragen trouwens ook. Zo zijn we door de jaren heen ook wel wezen shoppen. Bijvoorbeeld bij Pinksterkerken. We vonden het daar gezellig en hartelijk en er waren mooie diensten. En toch vonden we het daar uiteindelijk niet. We misten de theologie, het dieper op de Bijbel doorgaan. We kwamen d’r achter dat het per saldo toch aan jezelf is waar je wel of niet bij zou willen horen; dat je zelf een goede keuze moet maken.’
Gesprekken
Annet: ‘Ik heb altijd wel contact gehouden met mijn gemeente. We bleven de deur openhouden als de dominee of de kerkenraad wilde komen. En die zijn ook met een bepaalde regelmaat geweest.’ Bart: ‘Ik heb altijd contact gehouden met mijn klasgenoten van het Gomarus, kerkelijke vrienden dus. En nog komen we bijna elke donderdag bij elkaar voor gezelligheid en om een boom op te zetten. Op die manier kwam je toch daar waar je vandaan kwam. Zo bleven er toch wel lijntjes lopen die hielpen om het geloof in God en Jezus vast te houden en ook de kerk bleef zo in beeld.’
Bedreigend?
Bart: ‘Is het dan niet bedreigend om weer bij diezelfde kringen betrokken te raken? Nou nee. Allereerst is de CGK Assen een wat andere gemeente dan waar ik uit kwam. Die was groot en onpersoonlijk en deze is klein en dat vind ik wel prettig. Ook is deze gemeente veel minder dwingend, minder het opgeheven vingertje dan ik gewoon was. Ook al was je niet zo betrokken, je was altijd welkom. Sterker nog, je werd zelfs gevraagd om mee te doen.’ Annet: ‘Ook al was ik, zoals ze dat geloof ik noemen “rand-lid”, ik werd toch gevraagd om mee te werken aan de Ontmoetingsdiensten en zelfs om lid te worden van de voorbereidingscommissie van die diensten. Dat vond ik, naast spannend, ook wel verrassend en het inspireerde ons om toch meer vorm te geven aan ons christen-zijn, ook kerkelijk.’ Bart: ‘Ik werd gevraagd om aan een groots opgezette kerstmusical van de gemeente mee te doen en daardoor leerde ik meer gemeenteleden beter kennen. En mijn bijdrage werd gewaardeerd. De gemeente trok zo meer aan mij, dan ik eigenlijk zelf wilde. Ik was terughoudend en wilde toch wel de kat uit de boom blijven kijken. Maar van het één kwam het andere en niet snel daarna zag ik mezelf meezingen in de Praiseband van de Vriendendiensten.’ Annet: ‘Omdat we nu zelf kinderen hebben, raakte ik betrokken bij de oppas.’ Bart: ‘We ervaren het niet als bedreigend meer wanneer er toch wat aan je getrokken wordt en zijn ook niet meer zo bang voor teleurstellingen, omdat we heel wat positieve ervaringen hebben opgedaan. Bovendien, nu je zelf wat ouder geworden bent, ben je je ook meer bewust dat in geen enkele gemeente alles goed gaat en dat je zelf duidelijker keuzes hebt gemaakt voor het geloof in God maar ook voor de gemeente waar je toch bij wilt horen.’
Bewuster
Bart: ‘Dat we weer meer betrokken zijn geraakt bij de gemeente, heeft ons wel weer meer bewust gemaakt van wat het geloof inhoudt en wat het wil betekenen voor je leven persoonlijk en als gezin. We waren de structuur kwijtgeraakt, maar nu komt er weer meer structuur in. Uiteraard ook mee door de kinderen. Dan kun je zelf wel vinden: “Gebed is prima, maar dat hoeft niet per se rondom de maaltijden”. Maar met kinderen kom je erachter dat je dat wèl moet doen, dat ritme en die regelmaat, wil je werkelijk met hen, hoe klein ze ook zijn, het geloof doorgeven en het met hen delen. Regelmatig naar de kerk gaan vinden we nog wel lastig, want we zitten beiden met een baan die veel vraagt en niet te vergeten een kluit vrienden die niet van de kerk zijn en je toch verwachten bij dingen in hun leven ook op zondag. Annet: ‘Voor ons doen, wanneer je het vergelijkt met voorheen, gaan we veel naar de kerk. We hebben nu al weer een paar jaar catechese met de dominee en willen echt wel een stap maken naar belijdenis-doen’. Bart: ‘Maar dat moet niet, omdat er nu weer een kind geboren is, snel. Wij willen liever daar echt naar toegroeien en weloverwogen en voor onszelf en voor de kinderen de keuze maken om echt weer mee te doen.’
Assen
Stoffer Otten