Hij deed gewoon zijn werk die dag. Ver van huis en haard was hij sinds een tijd gestationeerd in Jeruzalem. Zijn centuria was toegevoegd aan het Jeruzalems cohort en moest de dingen van Pontius Pilatus opknappen. Misschien was het wel zijn laatste plaatsing en kon hij na twintig jaar militair zijn eindelijk het burgerleven weer in. Vandaag drie inderhaast ter dood veroordeelde mannen. Fatsoenlijk plannen was er nog steeds niet bij in het leger. Het moest weer hals over kop. Nu ja, voor een terechtstelling had hij niet zijn hele centuria nodig. Hij had een paar soldaten meegenomen. Ze namen het hem niet in dank af en dat kon hij begrijpen. Een kruisiging betekende meestal minstens 24 uur wachtlopen bij een paar stervende mensen. Niet het meest boeiende werk in het leven van legionairs. Maar het moest gebeuren. Hij droomde even weg naar het boerderijtje, dat hij na zijn afzwaaien zou krijgen. Een eigen tuin, akker, wijngaard en de mediterrane zon. Nog even.
Het was drukker op de plaats van terechtstelling dan hij had verwacht. De sfeer was ook anders. Er waren tot zijn verbazing een aantal joodse geestelijken bij, die religieuze dingen riepen. Hij schudde zijn hoofd en regelde de noodzakelijk dingen. Doorwerken nu.
“Koning van de Joden.” Vreemde beschuldiging. Hoe kun je nu schuldig worden bevonden aan het zijn van koning? Maar ja, bij Pilatus wist je het maar nooit. Dat was een vreemde snuiter. Die liet gewoon voor de lol mensen afslachten. Hij had er vaak zichtbaar lol in om de Joden een hak te zetten. Het zal wel weer zoiets zijn. De gekruisigde man had het duidelijk zwaarder dan de meeste mensen, die hij ooit had gekruisigd. Het leek wel of hij het veel minder lang vol hield. Andere mannen konden 24 tot 72 uur aan het kruis hangen voordat zij stierven, maar deze man ging zichtbaar in kracht achteruit. Toch waren de dingen, die hij zei koninklijk, zorgend en vol vrede. Geen vloek, geen klacht. Typisch.
Opeens was de centurio vol aandacht voor deze man. Hij stierf. De aarde schudde en de hemel werd donker als de nacht. “Filius dei!” “Een godenzoon!”
Was het een belijdenis? Een angstkreet? Of niet meer dan een sterk soldatenverhaal voor later onder zijn eigen vijgenboom?
Almere
P. van Dolderen