De commissie landelijke kerkendag van de Christelijke Gereformeerde kerken is al weer druk bezig de tweede kerkendag te organiseren op vrijdag 30 mei op Urk. Zo is de commissie Kerkendag in samenwerking met deputaten diaconaat een landelijke actie gestart ten behoeve van de realisering van waterputten in Haïti. Om u nog meer aan te moedigen om mee te doen een tweede verhaal
Zie voor nog meer informatie over de kerkendag: www.cgk-kerkendag.nl
Henk Jonkman, lid van de commissie Kerkendag
Marcèle
Marcèle kan zich een leven zonder Carine niet voorstellen. Toen ze met Jean trouwde, kwam ze in Lamontay wonen. Carine, zijn nicht en tevens hun buurvrouw, zorgde dat ze zich welkom voelde in het dorp. Als ‘vreemde’ werd Marcèle niet opgenomen in het groepje, dat hun dagelijkse beslommeringen met elkaar bespraken. Maar Carine deelde eenvoudig haar leven met Marcèle en zij voelde zich geaccepteerd. Sinds Jean in de hoofdstad is gaan werken, is hun band alleen maar sterker geworden.
Carine verbreekt de stilte tijdens de intensieve afdaling: ‘Weet je nog dat Antoine een bijeenkomst had van de coöperatie?’. ‘Ja’, Marcèle reageert kort terwijl ze zorgvuldig kijkt waar ze haar voeten neerzet: één misstap en ze zou lelijk komen te vallen. De man van Carine is lid van de dorpscoöperatie die maandelijks samenkomt. ‘Antoine vertelde dat de coöperatie een onderzoek wil laten uitvoeren of er daadwerkelijk een waterput kan worden geslagen. Men is ervan overtuigd dat er bij onze huizen voldoende water in de grond aanwezig moet zijn’. ‘Echt waar?’ roept Marcèle, ‘Meen je dat’? Ditmaal is Carine bondig: ‘Ja, echt!’.Ook zij kent de gevaren van onoplettendheid tijdens de tocht naar beneden.
Marcèle beseft het steeds meer, de dorpelingen hebben ontdekt dat ze samen sterk staan! Door de handen ineen te slaan zijn de huizen verstevigd die na de orkaan verzakt waren. Met hun eigen middelen en inspanning was het gelukt! Bijna dan. Met enige hulp van buitenaf had de coöperatie constructie- aanwijzingen en materiaal ontvangen.
O, wat verlangt Marcèle naar verlichting van de last om water te halen. Voor zichzelf, maar vooral voor haar kinderen. Zou er dan eindelijk een mogelijkheid voor hen komen om naar school te gaan?
De zon staat inmiddels hoog aan de hemel. Het is flink warm geworden. Marcèle’s shirt kleeft aan haar rug. Bezweet en vermoeid bereikt ze samen met Carine de waterbron.