Letterlijk of figuurlijk, een storm in het leven maakt iedereen wel eens mee. Zo ook ik: letterlijk en figuurlijk op de camping in 1993. Ik stond daar, alleen met mijn kinderen. Here help! De storm kwam, maar het was stil. God was daar. Ik wil je meenemen naar de zomer van 1993, waar God aanwezig was in de stilte.
November 1992
Op een rustige herfstdag sta ik daar, aan het graf van mijn man, vader van mijn kinderen. Voorbij, zomaar in één klap. Hartstilstand. En of je nou wilt of niet, het leven gaat door. Gelukkig gebeuren er ook mooie dingen en wordt er ook gelachen. Maar de moeite, het verdriet en de vele vragen overheersen. En als dan de zomervakantie aanbreekt is daar weer een vraag. Wat ga ik doen? Maar vooral hóe ga ik het doen. Veilig thuis is het al zwaar genoeg. Regelmatig overvalt mij een verlammend gevoel. Dit is te zwaar. De verantwoordelijkheid te groot. Dit gaat mij niet lukken! Maar ik wil wel weg, want thuisblijven als iedereen weggaat lijkt mij ook een heel eenzaam gevoel. En ik denk dat het ook goed voor de kinderen zal zijn. Maar ja, hoe? Wat? Kamperen lijkt mij de beste oplossing en ook leuk voor de kinderen. Maar ja, een tent, hoe kwetsbaar is dat. Geen kamers, geen stevige wanden en deuren om een al te heftig kind te beteugelen. Iedereen ziet je, hoort je. En wat als het hele dagen regent of nog erger als er een onweersbui over ons heen komt. Kan ik dat? Met zes kinderen kamperen? Het is toch behelpen, laten we nou even heel eerlijk zijn. De oudsten van 9, 11 en 13 jaar dat zou nog wel lukken, maar de jongsten van nog maar 1, 3 en 6 jaar?
Oké, ik ga! Maar wel naar een bekende, vertrouwde plek. Een christelijke camping, lekker veilig. Een plek ook waar ik zeker weet dat ik terug kan vallen op een ander als het nodig is, want ja die gasfles raakt leeg tijdens het eten koken. Daarbij, ik zal toch ook een keer moeten douchen.
En met een goed doordacht plan ga ik op een dag met een broeder/vriend een hele kampeeruitrusting kopen!
Zomer 1993
De vakantie nadert. De kinderen zijn opgewonden en hebben er zin in. En ik…? Ik zie er zo tegenop. Wat een gedoe, het is een complete verhuizing. Waar ben ik aan begonnen? En het weer?
Ik heb maar één gebed, een heel kort gebed dat ik keer op keer bid: Here help! En als ik dan met hulp en een dag keihard werken geïnstalleerd ben, zie ik het zowaar een beetje zitten.
En het lukt! Oké, kamperen moet je leren. Je wordt hoe langer hoe handiger en vindingrijker. En de kinderen hebben plezier. Ze vermaken zich uitstekend; ze spelen heerlijk in het zand, water, klimmen en klauteren. Dat vervolgens hun kleren niet om aan te zien zijn en weer gewassen moeten worden, en dat er na zo'n dag zomaar het eten weer op tafel staat, daar maken zij zich niet druk over. Mama is er, mama zorgt voor ze, mama weet het wel. Maar ik! Wie zorgt er voor mij?
En dan op een goede dag, of liever gezegd een kwade dag, is daar op een avond die onweersbui.
De kinderen sliepen al en ik had mij geïnstalleerd aan de tafel met een goed boek en een kop thee.
Wat eerst vrij rustig begon werd al snel een stortbui, met bakken kwam het uit de lucht. Weerlicht, donder en een inktzwarte lucht. Maar … eigenlijk deerde het mij niet! Ik was niet bang of onrustig. Ik was verdiept in mijn boek. Op een gegeven moment zag ik wel dat het water de tent in kwam, maar ik zette mijn voeten op de dwarsbalk van de tafel en ik las weer verder. Ik was rustig en ik bleef rustig! Zo ook de kinderen. Zij sliepen heerlijk onder al dat natuurgeweld.
Na een poos was de bui voorbij en heel voorzichtig ging de rits van de tent open. Vrienden die verderop op het veld stonden kwamen langs: 'Reina…, hoe is het?', vroegen ze voorzichtig. Het was goed met mij en verbaasd vroeg ik: 'Hoezo?' 'Kom maar mee', zeiden ze. Ik liep de camping met ze over en wat ik zag was een complete chaos. Tenten die de bui niet hadden aangekund, neergeslagen luifels en parasols. Huilende kinderen die door hun ouders uit veiligheid in het toiletgebouw waren ondergebracht. Wanhopige ouders. Het was akelig, nat en donker. Maar daar op een plekje van de camping stond een tent, daar sliepen zes kinderen rustig, zich niet bewust van de chaos op de camping, daar had ik gezeten, ontspannen een boek lezend. Die vrienden zeiden later dat zij diep onder de indruk waren toen ze mijn tent inkwamen.
Wat een rust, wat een licht! Alsof er een beschermende koepel over de tent was gezet. En ik wist: ook voor mij wordt er gezorgd! Ik hoef niet bang te zijn of bezorgd of … te twijfelen!
Toen ik naar bed ging dankte ik God, maar vroeg Hem ook om rust voor de komende nacht. Want als er iets zou gebeuren; een kind dat wakker zou worden, benauwd of overgeven of wat dan ook, kon ik in die ondergelopen tent niets beginnen. En dat was een reële angst, want één kind had daar in die tijd regelmatig last van.
De volgende morgen scheen de zon. Een kind opende haar slaapcabine en zag dat de tent helemaal ondergelopen was: Oh, helemaal nat, heeft het geregend dan? Met vereende krachten is die morgen de tent weer drooggemaakt. De kinderen vonden het één groot avontuur en hebben zich prima vermaakt met al dat water.
Ik ben inmiddels ruim twintig jaar verder. En nog steeds pak ik de tent en alles wat daarbij hoort in en ga jaar in jaar uit naar ons plekje op een fijne christelijke camping tussen Onstwedde en Stadskanaal. Ik ben inmiddels een volleerde kampeerder, ik maak mij niet meer druk om het weer.
Er zijn nog vele 'stormen' over ons heen gekomen, letterlijk en figuurlijk. Maar ik heb ook droogte en eenzaamheid gekend, woestijnperiode, gevallen muren en vijanden verslagen. Niet leuk, maar wel nodig, om God beter te leren kennen, mijzelf beter te leren kennen, mijn vijanden te verslaan en om ten slotte het 'beloofde land' in te nemen. God heeft mij een stuk land gegeven, vloeiende van melk en honing. Vruchten van het land die ik uit mag delen aan mensen die God op mijn pad brengt.
Ik hoop en bid dat dit verhaal een bemoediging mag zijn, al is het maar voor één.
Hij zorgt voor je, blijf het geloven, ook al is dat soms tegen de klippen op.
Gods zegen.
Reina de Boer, Apeldoorn