Eens beluisterde ik een preek die me nog lang bijbleef. Handen stonden daarin centraal. Een prachtig thema! Kun je van alles bij bedenken.
Handen worden in de Bijbel vaak aangehaald. Soms zijn het harde handen, dan weer troostende, sturende of liefkozende handen. Het is niet moeilijk een groot aantal voorbeelden te bedenken wat je zoal met je handen kunt zeggen. Naast het gesproken woord, zijn ogen en handen immers de meest doeltreffende manier om een mening te ventileren.
Soms kun je door een gebaar meer en dieper geraakt worden dan honderd woorden. Wat een verschil zit er bijvoorbeeld in een troostende hand op je schouder en een neerbuigend wégkijken van iemand.
Eén van de mooiste voorbeelden is wel de uitgestoken hand van Jezus aan Petrus. Zinkend in het water realiseerde hij zich dat hij uit zichzelf niets meer in te brengen had. Heel zijn bestaan, alles waar hij vertrouwen in had, al zijn overmoed, zonk op dat moment letterlijk in het diepe en donkere water van het meer van Galilea. Zijn enige houvast was die uitgestoken hand van zijn Redder en Zaligmaker.
Hoe zit het met onze handen? Laten we er nog een ander aspect bij nemen.
Een wat merkwaardige vraag: Hebben uw handen wel eens ruzie onderling?
Ik weet niet hoe het u vergaat, maar mijn rechterhand is best wel handig. Een spijker recht in een plank slaan is geen probleem. Schrijven met rechts gaat ook prima. Wanneer ik de tuin omspit stuur ik de schep met mijn rechterhand. Maar wanneer ik dit alles eens omdraai komen de problemen. Ik breng er niks meer van terecht. Die spijker gaat krom en ik struikel over mijn eigen schep. Wat moet je toch met zo’n linker? Je zou er kwaad op kunnen worden. Het klinkt zo mooi wat de mensen zeggen: Hij heeft twee rechterhanden, nou daar geloof ik niet in. De een zijn rechter is bij sommige mensen misschien wat beter dan bij de ander, maar die linker? Ho maar! En toch, en toch…
Wanneer mijn linkerhand de plank, het schrijfpapier en de steel van de schep niet goed vasthoudt en zo nodig bijstuurt, lukt het mijn rechter ook niet om alles tot een goed einde te brengen. We hebben ze dus blijkbaar beide nodig. Belangrijker, ze moeten de klus klaren door samen te werken. In plaats van onderling te ruziën over wie het er het beste van afbrengt moeten ze de handen letterlijk ineenslaan. Hoe ze dat doen? Het antwoord is simpel. Ze worden aangestuurd door één hoofd. De twee handen worden vanuit één centraal punt aangestuurd. Als een onzichtbare hand die de weg wijst.
Dan kijkt de linker niet meer jaloers en afgunstig naar de rechter en die kijkt niet meer neerbuigend naar de linker. Ze laten elkaar in ieders waarde en zijn er voor elkaar. Wie stuurt onze 'handen' aan? Petrus begreep waar onze hulp vandaan moet komen.
Art van der Molen, Bierum