Reactie op het artikel van Douwe Janssen in het Kerkblad voor het Noorden 13 met als titel: Zondagavond.
Toen ik dit artikel las, kwam mij dit verhaal uit de Eerste Wereldoorlog heel bekend voor. Twee zwaargewonde, stervende soldaten. Een Duitser en een Fransman, twee vijanden. Totdat ze beide gingen bidden in hun eigen taal, ze konden elkaar niet verstaan maar hoorden beide de naam Jezus in het gebed van de ander. Ze haatten elkaar, maar vonden elkaar in de naam Jezus. De ene had dorst en de ander probeerde met moeite hem nog wat drinken te geven. Het verhaal eindigt met de zinnen: 'Zó zijn ze dicht bij elkaar gestorven. De twee vijanden – die tóch waren: twee kinderen van God.'
Het verhaal is geschreven door W.G. van de Hulst en staat in het boek Stille Dingen, waarin twaalf verschillende verhalen (schetsen) van hem zijn opgenomen. De eerste druk verscheen in 1921 de vijfde in 1950.
Kasper Haar, Kampen