Laatst las ik een rouwadvertentie met onderaan de volgende zin: 'Laat de bloemen maar leven.'
Lang geleden hoorde ik een dominee aan de kinderen een vraag stellen. Hij wees op de vaas met bloemen die voorin de kerk op de tafel stond en vroeg: Leven deze bloemen?
Het was even stil, wat een vreemde vraag. Natuurlijk leven ze. Je ziet toch hoe mooi ze zijn. Ze bloeien volop. Inderdaad, ze zien er mooi uit, maar hoe zien ze er over drie weken uit? Ja, dan zijn ze natuurlijk uitgebloeid en dood. Dat laatste klopt, alleen… ze zijn nu al dood. Toen ze op het veld stonden of in de kas groeiden, leefden ze volop. Dat kon omdat ze nog niet geplukt waren. Ze zaten nog vast aan de plant en die stond weer met zijn wortels in de voedende aarde. Zo kon alles groeien en bloeien. Wanneer je die wortelkluit hier op tafel zou leggen, zou iedereen zeggen: Bah wat vies, doe maar gauw weg. Maar, door die vieze lelijke wortelkluit kon er een grote plant groeien met een sterke stam waaraan prachtige bloemen groeiden.
In de Bijbel lezen we ook over een sterke struik. Een druivenstruik. Jezus is daarbij de sterke stam waaraan wij ranken mogen zijn. Die ranken, wij dus, mogen bloeien en vrucht dragen. Daarmee laten we zien dat we een druivenstruik zijn. Beter gezegd: we laten zien dat we een 'Jezus-struik' zijn. Bijzonder aan deze struik is dat er ranken op geënt kunnen worden. Jezus wil heel graag dat er veel ranken aan Zijn stam groeien, er is plek voor iedereen. Wat erg is het dan dat ertussen al die prachtige bloeiende takken soms ook dode takken zitten. Takken die zeggen: zet mij maar op een vaas, ik blijf wel bloeien en groeien. Ik ben veel mooier dan die stam en die vieze wortelkluit. Zij denken zonder de voeding en kracht van de stam te kunnen. Wat een vergissing!
Wanneer je in een eeuwig leven gelooft, zijn de bloemen bij een graf het enige wat daadwerkelijk dood is. Wat een vast geworteld geloof en blij verwachten spreekt er dan uit dat ene zinnetje onderaan die rouwkaart! Dat moet wel een bloeiende rank geweest zijn die wilde dat het zo werd neergeschreven.
Wij als ranken worden daar verwacht. Jezus zet een stoel klaar voor u en mij. Laten we nadenken over de vraag hoe we wat kunnen betekenen voor de mensen bij ons in de buurt. Is aan ons gedrag te zien dat we bloeiende ranken zijn? Straalt ons huis of ons kerkgebouw iets uit van een wijnstok waar plek is voor nieuwe ranken? Of hoeft dat niet en gaat het alleen om onze eigen woonomgeving waar we ranken moeten zijn? Pittige vragen. Laten we leren van die bloemen.
Tot slot nog een tip: In onze gemeente werden elke zondag twee identieke boeketten op het podium geplaatst. Het ene boeket ging naar een lid van de gemeente, het andere naar een buurtgenoot in de wijk. Soms opent het niet alleen letterlijk een deur, maar ook een hart. Geweldig toch?
Art van der Molen, Bierum