Ik heb een nieuw woord geleerd. Het staat hierboven. Probeer het maar eens uit te spreken. Het heeft een belangrijke betekenis voor ons en stuurt ons naar een bijzonder tekstgedeelte in de Bijbel. Jeremia hoofdstuk 31 vers 20:
'Is Efraïm niet Mijn geliefde zoon, is hij niet Mijn oogappel? Telkens als Ik over hem spreek rijst zijn beeld in Mij op, dan raak Ik diep bewogen. Ik móet Mij over hem ontfermen', spreekt de Heer.
De Here God is hier aan het woord. Hij verbaast zich over zichzelf dat Hij zich steeds afvraagt hoe het toch komt dat Hij zich elke keer weer tot Efraïm aangetrokken voelt. Kan God een raadsel voor zichzelf zijn? Dat proef je hier toch uit? Nee, dan zouden we immers Zijn almacht in twijfel trekken. Wat we hier lezen noemen we een mensvormige manier van spreken van een Goddelijk Persoon. Een antropomorfisme dus.
De stam Efraïm, van oorsprong de jongste zoon van Jozef, had God de rug toegekeerd. Zij kozen bijvoorbeeld de kant van Isboset en later Absalom in de opstand tegen koning David. Ook werd het afvallige tienstammenrijk wel aangeduid met Efraïm. Nee, deze joodse stam was beslist het zwarte schaap van Israël. Als ze niet bij God willen horen en wanneer ze keer op keer ontrouw zijn, dan is het toch gewoon eigen schuld: over en uit? We moeten ze vergeten, ze zijn een smet. Tja, die Efraïmieten toch…
En wij? Durven we het aan om Gods houding ten opzichte van Efraïm toe te passen op onze houding naar de ander? Hoe trouw zijn wij zelf? Hoe kijken wij aan tegen hen, die in onze ogen, God de rug hebben toegekeerd? Hoe gaan wij om met ouders die zich zorgen maken over hun kinderen? Zijn we zelf, of wanneer we bij een kerk horen, zijn we dan als gemeente, in staat een veilige haven te zijn voor iedereen? Kijken we om ons heen en naar elkaar, om niemand te vergeten? Want dat…!
Dat deed onze Hemelse Vader. Hij zal zich elk kind blijven herinneren. Altijd! Daarom liet hij het zo menselijk optekenen. Ook al kunnen wij aan al die moeilijke en verdrietige (gezins)situaties soms niets meer veranderen, God blijft Zijn liefdevolle vaderogen gericht houden op al Zijn kinderen, of ze Hem nu wel of niet, op dit moment, de rug hebben toegekeerd.
Zomaar? Nee, daar was een zware lijdensweg en een kruis voor nodig.
Daarom heet deze meditatie eigenlijk: 'Troost en bemoediging'!
Art van der Molen, Bierum