Misschien herken je het. Soms krijg je onverwacht van die vragen waarvan je later denkt: Ik had dit of dat moeten zeggen. Of: Waarom ben ik daar niet op doorgegaan?
Zo’n vraag is bijvoorbeeld: Wat is eigenlijk geloven? En: Hoe doe je dat?
Je kunt vertellen waarín je gelooft en je zou er de Bijbel en de catechismus bij kunnen aanhalen.
Zeker, maar zit de vragensteller daarop te wachten?
Misschien kan een prachtig lied van meer dan vijfentwintig jaar geleden, gezongen door een diep gelovige vrouw, je met deze vraag een stukje op weg helpen. In ieder geval zou je er je antwoord mee kunnen beginnen. Het gebruiken als een voorbeeld waar je eigen woorden soms tekort schieten. In het lied klinkt de roepstem van Heer Jezus, dáár kun je over doorpraten toch?
Ik geef de kern van het lied in mijn eigen woorden weer.
Hé mensen, maak je klaar, er komt een trein aan. Je hebt geen bagage nodig hoor, je kunt gewoon instappen. Het enige wat je nodig hebt is geloof.
Je hebt geen kaartje nodig, je bedankt gewoon de Heer.
Mensen maak je klaar voor de reis naar Nieuw Jeruzalem. De trein haalt passagiers op. Van noord tot zuid en van oost tot west. Geloof is de sleutel, open daarmee de deur en ga aan boord. Er is plaats voor iedereen. Wie je bent of wie je was. Als je de machinist vertrouwt, zit je nooit fout.
Mensen mis de trein niet. Hoor, de fluit die klinkt, blijf niet staan, maar stap in en ga mee. Een geweldige toekomst tegemoet. Vertrouw op Hem die het einddoel kent. Die het einddoel is.
Wij hebben vaak de handen vol aan onze bagage. We slepen wat mee! Mitsen en maren. Zorgen en zorgeloosheid. Wantrouwen en eigendunk. We hebben geld en status, of zijn daar jaloers op. Allemaal woorden en begrippen die je op het perron van je leven achter mag laten.
Kijk, als je op het perron blijft staan rijdt de trein uiteindelijk verder, dan zul je nooit de machinist leren kennen. En Hij stopte nog wel voor jou. Hij klopte op de deur van je hart. Hij roept je toe: Ga mee, vertrouw op Mij. Kom binnen en leer mij kennen.
Ik stel me dan voor dat er in een coupé een paar raampjes opengedraaid worden en de passagiers in de trein uit het raam gaan hangen en roepen: Kom, ga met ons mee en doe als wij.
Misschien komt er na zo’n voorbeeld een mogelijkheid om te vertellen dat jouw kaartje al betaald is. Lang geleden, op een kale heuvel. Dat je dat zeker weet. Dat je iedereen dat van harte gunt.
Art van der Molen, Bierum