Kort geleden bracht ik een bezoek aan een Afghaanse jongen die een huis heeft toegewezen gekregen in onze woonplaats. Vorig jaar had ik hem al terloops even ontmoet op het AZC. Maar daarna ben ik hem uit het oog verloren. Van anderen hoorde ik dat hij tot geloof was gekomen en daar vrijmoedig van getuigde. Ik was al een tijdje op zoek naar hem en nu kreeg ik via weer een ander contact zijn adres. Eindelijk kan ik hem bezoeken. Als ik binnenkom spreek ik mijn bewondering uit over de mooie inrichting van zijn huis. ‘Van God gekregen,’ antwoordde hij. Een opmerking die me verrast en beschaamt. In ons dorp hebben de meeste mensen veel grotere en veel mooiere huizen, maar zo’n reactie hoor je zelden of nooit. ‘Van God gekregen’. Zou dat ook voor de vluchtelingen zelf gelden? Zou onze gemeenschap hen van God gekregen hebben? Zou kunnen. De Heere werkt op manieren die wij niet altijd bedenken en soms ook niet graag willen. Op het laatstgehouden overleg van onze stichting ‘Ik was een vreemdeling’ kwam nog zo’n verhaal voorbij. Een actief gelovige Eritrese vrouw voelde zich op een dag gedrongen door de Heilige Geest om bij een ernstig zieke buurman op bezoek te gaan. Ze wilde hem met woorden van God bemoedigen. Ze hadden een heel goed gesprek en natuurlijk bad ze ook met hem. Enkele uren later eindigde het leven van de buurman. Onze Eritrese zuster had de stem van God vernomen en gehoorzaamd. Het vluchtelingenprobleem heeft veel kanten. Ook deze kant.
Vluchtelingen brengen ons dichter bij de landen waar ze uit gevlucht zijn. Landen waar christelijke gemeenschappen het hard te verduren hebben. Elke zondagmiddag belijden we ons geloof ‘samen met de kerk van alle tijden en alle plaatsen’. Dus ook plaatsen in Afghanistan, Noord-Korea, Somalië en Libië. Wat weten we eigenlijk van hen? ‘Als een lid lijdt, lijden alle leden’, staat er geschreven. Op welke manier kunnen we daar vorm aan geven?
Ranglijst
Enkele weken geleden kwam de nieuwe ranglijst van Stichting Open Doors uit. Dat gebeurt elk jaar in januari. Een lijst van vijftig landen waar christenen vervolgd worden. Zwaar, zeer zwaar of extreem zwaar. In die laatste categorie vallen de eerste vier op de lijst genoemde landen. Afghanistan, Noord-Korea, Somalië en Libië. Afghanistan staat voor het eerst bovenaan. De christelijke gemeenschap daar is klein en kwetsbaar. Enkele duizenden christenen op een kleine veertig miljoen inwoners. De christenen zijn allemaal ex-moslims. Dat is een levensgevaarlijke positie. Op geloofsafval staat de doodstraf. Ze leven dus onder een constante dreiging. Kunnen we iets voor hen doen?
Meeleven
Eerst moet natuurlijk onze interesse worden gewekt. Je gaat dan anders kijken en anders luisteren. Stukken in de krant over vervolgde christenen vallen dan meer op. Je gaat ze lezen. De krant naast de Bijbel, de Bijbel naast de krant. Een atlas in de buurt is ook behulpzaam. Waar ligt het land precies en door welke andere landen wordt het omringd? Door bijvoorbeeld te googelen kun je nog meer over een land te weten komen. Hoeveel inwoners heeft het land, welke religie is overheersend en hoeveel christenen wonen er? Al die informatie helpt om gerichter te bidden. Soms weten we ook namen van mensen die gevangen zitten. Dan kun je nog specifieker bidden. Naast de krant, de Bijbel en een atlas zijn er ook de bladen van de verschillende organisaties die voor vervolgde christenen opkomen. Soms is zo’n organisatie specifiek op een land gericht, soms op een regio. Ze geven veel informatie en je krijgt de gelegenheid om gericht financiële steun te geven. Verschillende organisaties bieden ook reizen aan. Maar door de komst van de vluchtelingen hoeven we daarvoor niet meer direct op reis. We kunnen hen nu in ons eigen land persoonlijk ontmoeten. De taal is soms een barrière maar er zijn er al veel onder hen die voldoende Nederlands spreken. Mensen ontmoeten inspireert het meest.
Volharden
Noord-Korea stond twintig jaar als nummer één op de ranglijst, nu dus als nummer twee. Twintig jaar! Ik betrap mezelf erop dat er een soort vermoeidheid optreedt. Het duurt al zo lang. Al drie generaties lijden daar onder extreem zware vervolging. Maar ik schaam me ook voor mijn vermoeidheid. Moe worden, dat lijkt me meer iets voor de gelovigen in Noord-Korea. Wij hebben de opdracht om te volharden. ‘Houd sterk aan in het gebed, en wees daarbij waakzaam met dankzegging.’ Volhouden. Daar hebben we elkaar bij nodig. Samen bidden. Elkaar informeren. Elkaar aanvuren. We kunnen niet zonder.
Samen
Het is de bedoeling dat deze rubriek regelmatig in het Kerkblad gaat verschijnen. We willen dat graag samen met u als lezer doen. Als u verhalen hebt, of namen van personen weet of andere gebedsonderwerpen wilt aandragen betreffende vervolgde christenen, dan kunt u dat doorgeven op onderstaand mailadres. Samen met alle heiligen belijden we ons geloof en we hebben de opdracht om ook samen te delen in het lijden.
Krijn de Jong, Urk