Het Woord is vlees geworden en het heeft onder ons gewoond
en wij hebben Zijn heerlijkheid aanschouwd. Johannes 1:14
Gelukkig wonen we, nog steeds, in een land waar we in vrijheid plannen kunnen maken. En dan bedoel ik plannen en activiteiten waarbij onze christelijke identiteit naar voren komt. Maar om ons heen kijkend: wat is er veel aan de hand in de wereld. Zoveel ellende, oorlog en verdrukking. Er zijn zoveel landen waar God geminacht wordt, waar broeders en zusters onderdrukt worden en we moeten ons realiseren hoe bevoorrecht we hier zijn.
Christelijke plannen maken kan overigens alleen op basis van godsvertrouwen, en dat vertrouwen heeft uiteraard weer te maken met ons geloof.
De discipel Thomas heeft dat uiteindelijk begrepen.
De apostel Johannes tekent het leven van Thomas heel scherp:
- Thomas was bereid met de Here Jezus te sterven.
- Hij verklaarde niet de weg te weten naar de plaats, waar de Here heenging.
- Hij was niet aanwezig de eerste keer dat de Here Jezus na Zijn opstanding verscheen.
- Hij verklaarde alleen dan te zullen geloven, als hij Jezus’ wonden waarnemen kon.
- Toen Jezus ook aan hem verscheen, beleed hij zijn geloof: ‘Mijn Here en mijn God!’
Thomas, de sombere, de stugge. De man van eerst zien en dan geloven. Hoe goed kunnen we onszelf daarin herkennen!
Duidelijk zien we hier dat Jezus zelf ingrijpt in het leven van Thomas.
Dat ingrijpen gebeurt nog steeds. Hij zegt het tegen u en mij: Geloof! Dus draai het om: Geloof, en je zult zien. Je ontdekt de liefde van God de Vader, de redding door zijn Zoon en je wordt vervuld met de kracht van zijn Geest.
Hoe zouden de andere apostelen gereageerd hebben in die tussenliggende week?
Zouden ze Thomas vermaand hebben? Geweigerd en afgewezen hebben?
Of zou hun geloof en blijheid om de opstanding van Jezus, Thomas hebben overgehaald die zondag toch maar weer te komen? Ik denk het vast en zeker. God gebruikt mensen,
ook nu nog. En misschien wel veel meer dan wij denken.
Laten we net als die apostelen er zijn voor elkaar. Laten we zo kerk zijn. Gelovig en blij verkondigen dat Jezus is opgestaan. En dat Hij ons is voorgegaan om een plaats voor ons te bereiden bij zijn Vader. Onze Vader! Eens komt de tijd dat we bij Hem mogen zijn. Dan zullen we niet verzuchten: Wat een wereld! Nee, dan zullen we jubelen van zielevreugd. Dan zullen we pas echt weten wat blij en gelukkig zijn is. Zien we daar naar uit en stemmen we onze plannen daarop af?
Iets van die toekomst mogen we hier al zien en leren van de geweldige geloofsbelijdenis van Thomas. Zeggen we het hem na: ‘Mijn Here en God.’
Wat goed dat zijn medediscipelen hem niet afgeschreven, maar liefdevol gemotiveerd hebben om te komen. Kunnen we ook van leren.
Art van der Molen, Bierum