Na de aankondiging van het aanstaande vertrek van premier Rutte buitelden de verslaggevers over elkaar heen. Alle bekende politici werden gehoord. Veel vriendelijke woorden, veel respect. Ook Kees van der Staaij uitte zijn dankbaarheid aan de premier en wenste hem vervolgens Gods zegen toe. ‘Gods zegen’?, dat is geen onbelangrijke toevoeging. Het is op zo’n moment, naast een diepe, welgemeende wens ook een publieke belijdenis. Er schuilt een belangrijke boodschap in deze twee woorden. ‘Vergeet God niet’, en ‘we kunnen niet zonder Zijn zegen’. Het was een mooi statement van onze SGP-broeder daar in die Haagse arena. Niet schelden maar zegenen. Gehoorzaam aan de aanbeveling van de apostel Petrus: ‘Vergeld geen kwaad met kwaad of laster met laster, maar zegent daarentegen, omdat u weet dat u daartoe geroepen bent...’
Weggezuiverd
We zijn geroepen om te zegenen. We zijn ook geroepen om Zijn naam te belijden. Regelmatig lees ik in kranten en tijdschriften lange interviews met bekende personen, waaronder ook veel christenen. Altijd ben ik teleurgesteld als het hen weer lukt om op geen enkele manier God bij hun onderwerpen en bij hun leven te betrekken. ‘God bestaat weer niet’, verzucht ik dan. Voor steeds meer mensen raakt Hij buiten beeld. Maar als ook christenen er het zwijgen toe doen, dat doet pijn. Hoe is dat toch gekomen? Hoe hebben we ons zozeer mee laten sleuren door het secularisme. Het secularisme heeft als doel Gods naam weg te zuiveren. Zijn Naam noemen is buiten de orde. Ik pleit er niet voor om Zijn heilige Naam te pas en te onpas te gebruiken, maar heel vaak past het wel Zijn Naam te noemen. We bestaan in Hem.
D.V.
Jaren geleden schreef ik voor mijn werk een persbericht over Loverboys. Dat was toen een ontwikkeling in opkomst. Het persbericht was een uitnodiging voor een studiemiddag. Een journalist van de Volkskrant reageerde. ‘Ik begrijp dat jullie een christelijke organisatie zijn’, zei hij. ‘Hoezo?’ Hij leidde dat af van de letters D.V. die aan de datum voor de uitnodiging voorafgingen. ‘Ja’ antwoordde ik, ‘wij horen bij de mensen die vinden dat ze niet zelf over het leven gaan’. Hij kon zich daar wel in vinden. Er zijn veel manieren om Zijn Naam te belijden als we gewoon de weg gaan die de Bijbel ons wijst. Zie Jacobus 4: ‘En nu dan u die zegt: Wij zullen vandaag of morgen naar die en die stad reizen, en daar een jaar doorbrengen en handeldrijven en winst maken, u, die niet weet wat er morgen gebeuren zal…’. ‘In plaats daarvan zou u moeten zeggen: als de Heere het wil en wij leven, dan zullen wij dit of dat doen. Maar nu roemt u in uw hoogmoed’.
Trots
Hoogmoed, dat komt ook tot uitdrukking in het veel gehoorde woordje ‘trots’. De dichter Willem Jan Otten noemt het terecht een ‘borstkloppend woord’. Het wijst naar jezelf. Mijn prestatie, mijn succes, mijn bezittingen, enz. De overmoed spat ervan af. ‘Dankbaar’ is in deze gevallen een veel beter woord. Daar is alle reden toe en het woord wijst ook nog van jezelf af. Het heeft een adres buiten onszelf. En als we God kennen dan weten we dat Hij er het juiste adres voor is. ‘Trots’ is een modewoord, dat volledig gedrenkt is in de ik-tijdgeest. De profeet Ezechiël noemt ‘trots’ als een van de vele zonden van Sodom. ‘Zie, dit was de ongerechtigheid van uw zuster Sodom: trots, overvloed van voedsel en zorgeloze rust had ze met haar dochters. De hand van de arme en de behoeftige ondersteunde ze niet’. Trots is ik-gericht. De ander is ver weg. Laten we proberen op onze woorden te letten. Het secularisme is ook actief in onze taal en in ons taalgebruik.
Eigen kracht
Al jarenlang trekken we op met enkele Duitse families die in de jaren zeventig uit Rusland naar Duitsland gekomen zijn. Het zijn een soort Mennonieten. Iets tussen doopgezinden en baptisten. Ze hebben vervolging meegemaakt. We leren veel van ze. Ze hebben grote gezinnen en werken hard. Hoe doen jullie dat allemaal?, vragen we verwonderd. ‘Gott gibt Kraft’. Ze belijden dat God hen kracht geeft. Dat is toch wat anders dan het opsommen van al je eigen bekwaamheden. God geeft kracht. Wat een mooie belijdenis. En nu wordt ons voortdurend voorgehouden dat we ‘in onze kracht moeten gaan staan’. Je leest en hoort het her en der. Wat een taaltje. Hoe krijg je het als christen voor elkaar zoiets uit te spreken. Alle bellen moeten toch onmiddellijk gaan rinkelen als je dit hoort. Eigen kracht? God geeft kracht! Misschien moeten we weer gaan oefenen om in het gewone dagelijkse leven de werkelijkheid van God te belijden. Laten we weer belijdende christenen worden. Naar boven kijken en om ons heen kijken.
Het boek van de natuur
Wie kan zich inhouden als hij overweldigd wordt door de grootheid van de natuur? Lees Psalm 104. ‘Loof de Heere mijn ziel. Heere mijn God, U bent zeer groot, U bent met majesteit en glorie bekleed. Hij hult Zich in het licht als in een mantel, Hij spant de hemel uit als een tentkleed’. (...) ‘Hoe groot zijn Uw werken. Heere, U hebt alles met wijsheid gemaakt, de aarde is vol van Uw rijkdommen’. Verwondering en ontzag dwingen ons Zijn Naam te eren.
Zichtbaar en hoorbaar
Dat wil het secularisme niet. Het dwingt ons tot een soort anoniem christendom. Zijn Naam moet doodgezwegen worden. De kandelaar moet onder de tafel. We moeten ons daar actief tegen verzetten, door oefenen en bidden. Bidden om de Heilige Geest. Hij doet ons de juiste taal spreken. Woorden van God. ‘Onze Vader die in de hemelen zijt, Uw naam worde geheiligd’.
Krijn de Jong, Urk