Een aantal jaren geleden maakten mijn vrouw en ik een reis naar Israël. We leerden toen een echtpaar uit het prachtige Limburg kennen. Dit echtpaar had drie kinderen gekregen. Maar op een zwarte dag overleed plotseling een van deze kinderen.
Natuurlijk bracht dat verslagenheid en veel verdriet met zich mee. Zijn moeder vertelde dat ze een tijd heel ver wegzonk, maar toen ook dacht: wat wil ik nu verder met mijn leven? Ik heb immers ook nog een man, nog twee kinderen en een prachtige baan. Wegzinken in verdriet? Of de draad weer oppakken en ondanks een zware steen in de ‘rugzak’ toch verder gaan met mijn leven?! Zij koos moedig voor het laatste. ’Een mens heeft immers altijd een keuze,’ zo zei ze.
Derde paasdag
Op aandringen van mijn vrouw was ik al drie keer naar de huisarts geweest. Vreselijk hard hoesten, elke dag, al maanden achter elkaar. Ik had al twee keer aangegeven: we denken dat er iets niet goed zit. Ben al een jaar lang heel moe, heb nergens zin meer in, ben heel snel buiten adem en heb het gevoel dat ik misschien wel longkanker heb. De arts wilde daar niets van weten. Ik had immers nooit gerookt, had een gezond gewicht, en die vermoeidheid … ? Ja, ik had al jaren last van chronische vermoeidheid, dus dat was toch niet ‘anders dan anders’? Toch maar even foto’s maken, dan kunnen we dat uitsluiten! En toen belde hij. Vlak na Pasen. Er zat inderdaad iets niet goed in mijn longen. Maar niet alleen daar, er was veel meer aan de hand.
Korte tijd
Met grote verslagenheid moest de jonge arts mij dit vertellen. En omdat hij zo verdrietig was (wellicht een stukje schaamte over een onterechte ‘geruststelling’), dacht ik dat ik nog maar een korte tijd te leven had. Gelukkig bleek na meer onderzoeken en behandelingen dat ik nog wel iets langer leven mag misschien, maar dat wisten we toen nog niet. Die avond heb ik tegen mijn vrouw en kinderen gezegd: denk erom, natuurlijk wordt het een moeilijke en verdrietige tijd. Maar we gaan er niet alleen een verdrietige tijd van maken! We mogen proberen er samen ook een goede tijd van te maken. En graag wil ik als thema boven de komende tijd schrijven: wees dankbaar! Dat moest ik natuurlijk wel even uitleggen. Want de kinderen (en ik denk ook wel mijn vrouw) voelden op dat moment van alles. Maar dankbaarheid was vast niet het eerste woord dat bij hen boven kwam. Waarom dan wel bij mij?
Geheim
Wees dankbaar! Deze oproep van Paulus (Kol. 3:15) lijkt een vreemde oproep. Is dankbaarheid niet een gevoel? En een gevoel heeft toch te maken met omstandigheden? Maar in het Grieks staat een woord dat zoiets betekent als ‘goede genade’. Genade zegt dat wij bij God niets verdienen. Wij kunnen nooit zo leven dat we Gods liefde en vergeving waard zijn. Maar het grote wonder is: God zocht ons op, met het volmaakte offer van Zijn Zoon Jezus. En wie zijn zonden belijdt, vergeving vraagt en zijn leven steeds weer opnieuw aan God toevertrouwt, heeft door genade eeuwig leven ontvangen. Hoe wonderlijk, dat wij van genade mogen leven! Onbegrijpelijk rijk. En ook: wat bevrijdend! Door genade ben ik met lichaam en ziel Gods eigendom in leven en sterven. Want Zijn Zoon heeft met Zijn kostbaar offer voor al mijn zonden volkomen betaald! Leven van genade maakt vrij en blij, maar ook: heel nederig, klein en … dankbaar!
Genade
Als je daarover doordenkt, kom je toch de conclusie: alles is genade! Dus niet alleen dat ik door het geloof een kind van God mag zijn en eeuwige leven ontvang, maar ook dat ik mag leven in een land van vrede en welvaart. Dat ik mensen om mij heen heb die van mij houden en voor mij zorgen. Dat ik elke dag eten en drinken heb. Dat er veel mogelijk is op het gebied van onze gezondheidszorg. Ja, wij (mijn vrouw en ik) weten nu ook van de grenzen, maar toch! Eigenlijk kun je zo wel 1001 dingen opnoemen, zoveel redenen tot dankbaarheid!
Even heel persoonlijk: hoe ik mijn vrouw leerde kennen, en hoe zij (toen nog mijn buurmeisje) door gesprekken en vooral door het gebed tot geloof mocht komen. Hoe we mochten beginnen in de gemeente van Onstwedde, waar we alle tijd en ruimte kregen om te groeien in heel veel opzichten. Hoe we vier prachtige dochters ontvingen, die de laatste tijd ‘dag en nacht’ voor ons gezorgd hebben. Hoe ik ook in de tijd van mijn ziekteproces zoveel mensen mocht bereiken met een goed woord over onze God en Heiland! God sloot een deur, maar opende vele ramen! En dat is allemaal genade. En dat ik ‘nog maar 65’ ben? Ach, kijk eens in de wereld om je heen. Hoeveel mensen sterven niet veel jonger, of leven onder veel moeilijker omstandigheden… Hebben wij dan niet al heel veel onverdiende genade extra gekregen? Daarom wilde ik met mijn vrouw en kinderen ook van die laatste tijd van mijn leven, graag een getuigenis maken. Een danklied op Gods genade. Tot bemoediging voor onszelf. Ook tot eer van onze God, en mogelijk onder Gods zegen tot een getuigenis voor anderen. Onze vier dochters hebben inmiddels allemaal een armband van ons gekregen. Met daarin de tekst: wees dankbaar’. We hopen dat dit woord ook hun leven blijvend zal bepalen.
Altijd een keuze?
Vijf weken nadat bekend werd, dat ik ernstig ziek was, werd mijn vrouw aangereden op haar fiets. We hebben drie dagen en nachten aan haar bed gestaan, want de verwachting was niet dat zij het zou overleven. Toch is zij erdoorheen gekomen: een wonder. Maar er is wel veel veranderd. Zal zij ooit nog weer ‘de oude Hetty’ worden? Of is er sprake van blijvende hersenbeschadiging? Wij leven bij de dag en weten niet wat de toekomst gaat brengen. Wel weten we dat God bij ons is en voor ons allebei zorgt. Voor mij ‘alleen ziek’ thuis en voor mijn vrouw ‘alleen’ in een revalidatie- en verzorgingshuis.
Helaas hebben we niet altijd een keuze. Waar we wel voor kunnen kiezen is: dankbaarheid, elke dag, voor de vele genadegaven van God. Vandaag heb je immers nog een keuze(mogelijkheid), want niemand van ons weet, hoelang we dat nog hebben. Iedere dag kan er zomaar iets gebeuren, kan zomaar de laatste zijn. En dan? Als we in dit leven echt hebben leren danken, omdat we van genade mogen leven, zal ons danklied nooit meer ophouden. Het zal eeuwig mogen blijven klinken!
Dick Verdouw, Hengelo
Ds. D.P. Verdouw is emeritus predikant van Hengelo