De reactie wil de schrijvers hartelijk bedanken voor hun medewerking.
Hieronder vindt u hun verhalen.
Scheuvels
Het was in mijn jeugdjaren, lagere school, dat het op zondagmorgen hevig geijzeld had.
Je kon vanwege de gladheid amper op de been blijven.
Mij pa, Wubbo Wever, zei tegen mij: ?Wat doen we Jan? De scheuvels onder en doe achter mie aan.?
Er was bar weinig volk in de kerk. Evenwel, na de kerkdienst was het dooi geworden.
Dus: in plaats van scheuvel?n, met de scheuvels onder de arm naar huis.
Later werd er door thuisblijvers opgemerkt of scheuvel?n op zondag wel passend was.
Mijn pa zei: ?Wij waren tenminste in de kerk !?
Stadskanaal
Jan Wever
P.S. scheuveln = schaatsen
Herinneringen
Ik weet nog dat, toen ik een jaar of vier, vijf was, er op 2e kerstdag ?s middags een kerstfeestviering in de kerk werd gehouden. Er lag een dikke laag sneeuw. De weg waar we langs moesten was geen verharde weg, maar een sintelweg. Sneeuwschuivers om de weg schoon te maken kwamen er toen nog niet.
We zijn toen met het hele gezin lopend naar de kerk gegaan. Hoelang we er over gedaan hebben weet ik niet meer, maar op de fiets was het ongeveer 20 ? 25 minuten.
Tijdens de terugweg was ik moe en mocht ik een poosje op mijn vaders schouders zitten.
Er was een heldere sterrenhemel en zo was het ook nog heel gezellig om samen terug te lopen.
In 1947 was het ook een koude winter. Er was geen sneeuw, maar het was vreselijk koud.
Mijn moeder en ik zouden op zondagmorgen op de fiets naar de kerk gaan, maar mijn band was lek. Mijn vader plakte die anders altijd, maar hij was een paar maanden eerder gestorven.
Dus gingen we met ??n fiets. We spraken af dat mijn moeder de eerste helft zou fietsen, de fiets dan tegen een boom zou zetten en dan verder zou gaan lopen. Ik zou het eerste stuk lopen en daarna verder fietsen.
Maar toen ik bij de fiets kwam, zat mijn moeder daar nog steeds, helemaal door de kou bevangen.
We zijn toen niet meer naar de kerk gegaan, maar gingen weer terug. Bij het eerste het beste huis dat we tegenkwamen heb ik gevraagd of we binnen mochten komen. Toen we weer warm waren zijn we doorgegaan naar huis.
Delfzijl
J.B. Davids-Wubs
Herinneringen sneeuwlandschap
Kerkdienst aan huis
Mevrouw G. Zwiep heeft een kleine herinnering aan een koude zondag, met veel sneeuw en flinke vorst.
Ons gezin, vader, moeder en vier jonge kinderen, woonden ongeveer zes kilometer van de kerk vandaan. Elke zondag werd er twee keer per zondag naar de kerk gelopen. Fietsen hadden we niet en een auto al helemaal niet.
Die zondag had het flink gesneeuwd. Mijn vader keek door het raam naar buiten en zei: ?Dat wordt vandaag niets met het gaan naar de kerk. Moeders ik ga een preek lezen, dan zijn we toch verbonden met Gods Woord.? (Een radio was er toen ook nog niet. Wij hadden er in ieder geval geen!)
De ouders schaarden zich met de kinderen om de tafel. Wij als kinderen vonden het interessant dat wij een kerkdienst aan huis hadden. Er werd ook gezongen, net zoals de preek aangaf. Er werd goed geluisterd, ook al waren wij nog jong.
Na het dankgebed ging het zendingsbusje rond. Dat verving de collecte.
Daarna borg mijn vader de preek op in de kast, bij de andere preken.
De harmonie die van dit alles uitging, vervult mij nog met dankbaarheid.
Emmeloord
G. Zwiep-Oosterman
Oude kerkje van Hasselt
Een onvergetelijke zondag in januari 1967
Mijn man en ik maakten ons klaar om naar de kerk te gaan. Toen we de voordeur openden merkten we dat het spekglad en ijzig koud was. Wat te doen?
Het kwam niet in ons op om thuis te blijven. Wel: h?e gaan we: auto, fiets, benenwagen?
We besloten sokken over de schoen aan te doen en te gaan lopen.
Omdat mijn man een preek moest lezen waren we extra vroeg op pad gegaan. Slechts een paar minuten voor half tien kwamen we, al schuifelend en glijdend, bij de kerk. Er was slechts een handjevol kerkgangers. Tot overmaat van ramp was de verwarming uitgevallen. Het was, evenals buiten, ook in de kerk ijzig koud.
We kwamen met elkaar tot de conclusie dat het geen doen was in deze kou de dienst door te laten gaan. We maakten ons al op om maar weer naar huis te gaan toen de deur van de kerk openging en 3 leden - allen ouder dan 80 jaar! - binnenkwamen. Alle drie met sokken over de schoenen.
Toen ze hoorden dat besloten was de dienst niet door te laten gaan zei een van de drie: "waar 2 of 3 in Mijn naam vergaderd zijn.....". De dienst ging dus door!
Mijn man probeerde nog de aanwezigen zover te krijgen dat we dan maar in de consistorie bij elkaar moesten gaan zitten, maar ook dit vond geen bijval bij het drietal.
Alle aanwezigen - 12 in getal - kropen, met de mantels en jassen aan, dicht bij elkaar in ??n bank, ook de ouderling van dienst, behalve mijn man die moest in zijn colbertje de preekstoel op. Hij herinnert zich nog heel goed dat hij op een gegeven moment een slokje water dronk en het water voelde glijden tot aan zijn maag toe.
Bijna aan het eind van de preek gekomen h?d mijn man het niet meer. Daarom heeft hij de op een na laatste bladzijde van de preek maar overgeslagen. Niemand die het heeft gemerkt.
Na al glijdend thuis te zijn gekomen zat mijn man, met zijn voeten tegen de verwarming aan, bij te komen. Toen ging de telefoon. Het was ds. De Jong uit Emmeloord: ik kom vanmiddag niet preken, het is me veel te glad.
Die middag stond mijn man voor de tweede keer die dag op de preekstoel. De verwarming deed het gelukkig weer!
Nieuw-Amsterdam
G. van der Laan-de Boer
Zondag 20 december 2009: Ds.Otten sneeuwschuiver Bethelkerk Assen. Ondanks al zijn pogingen de kerk open te houden, kon de middagdienst geen doorrang vinden. Weeralarm!