Mauro hoort bij zijn moeder
Het is natuurlijk wel een raar systeem dat een jonge asielzoeker geen status kan krijgen als kind. Pas wanneer hij of zij 18 jaar wordt kan er al of niet sprake van zijn. Bij Mauro is 8 jaar lang gezegd en door achtereenvolgende rechters en bewindslieden besloten: hij kan niet blijven. De redenen zijn o.a. dat hij nog een moeder heeft in Angola en dat zijn veiligheid daar niet in geding is. Dat klinkt alom redelijk en te verdedigen.
Politieke Speelbal
Er zijn politici die nadrukkelijk misbruik maken van de zielige omstandigheden waarin Mauro is beland. Zij verwijten de huidige minister hardvochtigheid. Het gekke is dat diezelfde politici dat niet deden toen bewindslieden van hun eigen partij over Mauro ook zulke beslissingen hebben genomen. Ook zij beslisten dat Mauro geen verblijfsvergunning kon krijgen en weg moest. Dat dat niet gebeurde heeft weer te maken met ritsen aan mogelijkheden om te procederen. Mede door voorgaande bewindslieden is Mauro nu een des te schrijnender geval geworden. Dat nu één minister te verwijten is hypocriet en valse stemmingmakerij voor eigen politiek gewin. Verfoeilijk en uiterst onethisch om Mauro zo te misbruiken. Er mag en moet nu recht geschieden.
Moeder
Laten we ook even bedenken dat zijn moeder hem op 10 jarige leeftijd op het vliegtuig heeft gezet. Niet uit armoede en wanhoop. Het is inmiddels volstrekt duidelijk dat juist families in Angola met enig geld het zich kunnen veroorloven om voor een bedrag van € 4000,- hun kind per vliegtuig richting het Westen te vervoeren. Meestal gebeurt dat door louche mensensmokkelaars. Laten we bedenken dat in ons land een kind in de steek laten of zelfs weg te zenden strafbaar is. Hoe verontwaardigd reageren wij wanneer een ouder per ongeluk zijn kind achterlaat in een snikhete auto! Hoewel de omstandigheden anders zijn, dat is wel wat Mauro is overkomen! Het is ook bekend dat er in Angola zo meer kinderen/jongeren klaar staan om door hun ouders ‘vooruit gestuurd’ te worden naar het rijke Westen. Dan is het recht en plicht om een kind zo spoedig mogelijk weer met zijn ouders te verenigen. Dat had moeten gebeuren.
Stoel
Wat ik verwarrend vind in onze mondige democratie is dat men beslissingen over een persoon als Mauro meent te kunnen nemen op basis van emotie en per enquête of peiling. Een ruime meerderheid van de Nederlanders - en daaronder ook weer van de CDA-ers - was voor toelating. Conclusie: de zaak is beslist. Dit moet de minister doen. Maar men vergeet dan drie dingen 1. Hoe zijn de vragen gesteld? 2. Heeft de doorsnee burger weet van de wetten die van toepassing zijn? 3. Beseft de doorsnee burger wel wat de gevolgen zouden kunnen zijn van zulke besluiten? We moeten niet menen op de stoel te kunnen gaan zitten van een minister, zeker niet voor één geval. Dan spreekt als vanzelf dat de emotie zegt: toelaten, barmhartigheid. Maar soms is recht evenzo barmhartig: Mauro hoort bij zijn moeder!
Assen
Stoffer Otten