In 2012 heeft een groot aantal studenten van de Theologische Universiteit Apeldoorn een studiereis gemaakt naar Israël. Geweldig mooi natuurlijk en ook een geweldige ervaring. Wanneer ze later predikant zijn kunnen ze in voorkomende gevallen de opgedane kennis verwerken in hun preken. Persoonlijk vind ik het ook een goede zaak dat dit soort activiteiten opgenomen zijn in het studieprogramma.
Zoals in elke opleiding lopen ook de TUA-studenten stage. Zij die graag predikant willen worden doen dit in een gemeente bij een ervaren dominee. Op deze manier maken ze kennis met wat er zich zoal afspeelt in een plaatselijke gemeente en doen ze enige pastorale en bestuurlijke ervaring op. Die ervaring is nodig om te kunnen inspelen op diverse situaties. Zo kom je niet helemaal onvoorbereid de gemeente binnen. Daar komt nog bij dat wanneer je bij iemand anders in de kerkelijke keuken kijkt je van elkaar kunt leren en misschien je eigen persoonlijke mening wel moet leren bijstellen.
Een aantal jaren geleden las ik in «cursief» Terdege «einde cursief» een artikel over een predikant die daarvoor werkzaam was als zendingspredikant voor de GZB in Malawi. Hij vertelde dat hij op het zendingsveld geleerd had zich niet echt druk te maken over allerlei bijzaken in de kerk waar in ons land urenlang over gesproken kan worden: wat mag wel en wat kan niet. In het land waar hij zendeling was ging het om de hoofdzaak: hoe breng ik Jezus ter sprake, want morgen kan wel eens te laat zijn. Honger, oorlog en aids zijn factoren die maken dat er maar één ding overblijft: hoe word ik gered?
Ook ons land is zendingsgebied geworden. O zeker, er zijn grote verschillen tussen de kerken in bijvoorbeeld Afrika en hier. Christenen daar wonen en leven in een andere cultuur dan hier. Je kunt niet alles een op een van elkaar overnemen. En dat hoeft ook niet. Maar wat zou het mooi zijn wanneer aankomende predikanten een poosje stage lopen in het buitenland, bij voorkeur op het zendingsveld. Bij terugkomst in Nederland heeft men dan geleerd en ervaren dat het uiteindelijk maar om één ding gaat: Christus als redder voor zondaren. Als dat gebeurt, word je het over bijzaken wel eens. Als bijzaken een sjibbolet worden, zit er iets niet goed.
Pieter Sijtsma, Dokkum