Dit is de derde keer dat ik een Commentaar over rust schrijf. Maar aangezien de vorige al een jaar of drie geleden is, durf ik het nog wel een keer aan. Hoewel ik besef dat je altijd moet oppassen dat dit soort kolommen niet teveel gevuld worden met stokpaardjes…
Rust, dat is een van de bijproducten van deze coronatijd. Geen afspraken meer, veel thuiswerken – dat is trouwens allesbehalve rustig – en de avonden ineens vrij. In ons geval tenminste. Ik kan me niet herinneren dat er ooit buiten de vakantie om een tijd is geweest dat we zo lang geen oppas nodig hadden. En met alle moeite en druk die er in deze tijd op mensen ligt, lijkt het ook wel alsof er veel meer tijd is. Iets wat tot een maand of twee geleden nog zeer schaars was.
Natuurlijk, dat geldt niet voor iedereen. Maar ik hoor wel meer mensen zeggen dat ze meer toekomen aan spelletjes doen, samen buiten zitten, een lange wandeling maken. Er valt veel weg en daar komt iets anders voor in de plaats. Tijd in plaats van drukte. Iets van rust in de chaotische gezinsplanning van normaal.
Nu weet ik dat dit zo snel mogelijk weer anders zal worden. Maar voor nu denk ik er wel kritisch over na wat we eigenlijk allemaal doen. Waar we druk mee zijn en onze tijd aan besteden. Want we tuigen nogal wat op – ook in de kerk. En als alles wegvalt, dan blijft het evangelie over. En we zijn in ons gezin met van alles en nog wat bezig. Maar als al die activiteiten en een meivakantie lekker weg allemaal wegvallen, dan blijft er een gezin over. En tijd om met elkaar door te brengen.
Er is veel wat we van de coronacrisis kunnen leren. En ik hoop dat we wereldwijd echt iets leren en niet zo snel mogelijk terugvallen in al onze oude patronen. Maar als we leren en dingen vasthouden, laat het hebben van de tijd er dan een van zijn.
Wouter Moolhuizen, Hoogeveen