Geen zomer zonder een paar dagen op De Sikkenberg. Onze dochter heeft op die camping in Onstwedde een stacaravan. Dat helpt. Soms gaan we er een weekje heen, soms, zoals nu, een paar dagen. Je knapt er op. En dat komt niet alleen door de noordelijke rust en door het weidse Groninger landschap. Het komt ook door het geestelijk voedsel dat er geboden wordt. Dagsluitingen, bijbelstudies, die dingen. Er is tijd voor bezinning, tijd voor ontmoeting, tijd om God te zoeken. Voor ouderen, voor jongeren en voor kinderen. Bijzonder is dat wel.
Maar er kan natuurlijk altijd nog meer bij. Uit de verte had ik al een gerucht vernomen over Oekraïense vluchtelingen. Het zou me overigens tegengevallen zijn als die er niet waren. In zo’n setting, met zoveel huisjes, kun je veel doen. En dat doen ze dus. Zeven gezinnen verblijven her en der op het campingterrein. Veelal moeders met gehandicapte kinderen. Gezinnetjes die niet makkelijk passen in grotere opvanggelegenheden met gedeelde wc’s en douches. Op ‘ons’ veldje was ook een Oekraïns gezin. Nou ja, het zijn wel beperkte gezinnetjes. De vaders zijn er niet. Oorlogsvluchtelingen maken altijd een diepe indruk op me. Hals over kop alles verlaten. Vluchten. En als je dan ook nog moet vluchten met een gehandicapt kind? Thuis is alles op maat gemaakt en er is een soort evenwicht gecreëerd. En dan plotseling op de vlucht. Die moeders… ik kan niet neerschrijven hoeveel respect ik voor hen heb. Heere, alstublieft, omarm ze. De moeder op ons veldje heeft een tweeling. Een jongen en een meisje. Het meisje is meervoudig gehandicapt. Wat een lief meisje. We mochten een dag op haar passen. Onze schoonzoon moest met de moeder en het zoontje naar Amsterdam om wat zaken te regelen.
Jeugdwerk is een belangrijke activiteit op de camping. Jongeren die optrekken met leeftijdsgenoten en onder leiding van jongvolwassenen de Bijbel bestuderen. Vroeger zag je zoiets als een soort luxe, maar nu wordt het meer en meer een dringende noodzaak. Wat horen jongeren nog? Het steeds harder geschreeuw van de wereld. Maar waar horen ze nog woorden van God? Veel scholen hebben hun christelijke identiteit achter zich gelaten en zelfs in veel kerken is geen duidelijk geluid meer te horen. ‘Je mag jezelf zijn’, lijkt het nieuwe evangelie geworden.
Naast onze twee campingdagen waren we ook nog zijdelings betrokken bij een aantal kinderkampen. Ook zo’n zegen. Kalebkampen, YoYkampen, Gavekampen, verschillende kerkkampen. Kinderen brengen, ophalen, openingen meemaken, enthousiaste verhalen horen en genieten van de liefde en toewijding van de werkers. De zegen van die kinderkampen kan moeilijk overschat worden. Regelmatig denk ik aan de verhalen die ik uit de eerste hand heb gehoord over de vroegere Russische kinderkampen die in de Siberische bossen gehouden werden. Nu gebeurt hetzelfde in China. Kinderen worden er door de overheid geïndoctrineerd. Waar hoorden ze nog van Jezus? ‘Thuis’ en in ‘de kinderkampen’. Ook in ons land legt de overheid een steeds grotere
claim op de opvoedingsrichting van kinderen. ‘Thuis’ en ‘kinderkampen’ worden steeds belangrijker. ‘Verhinder ze niet’.
Krijn de Jong, Urk