In de week van Hemelvaart mocht ik samen met zeven jonge(re) gemeenteleden vijf dagen op reis. We vertrokken op woensdagochtend heel vroeg met als bestemming Taizé, een klein dorpje in Frankrijk waar een grote kloostergemeenschap gevestigd is. De gemeenschap zelf bestaat uit ongeveer 90 broeders. Wat er groot aan is, is dat deze gemeenschap een plaats van reflectie, gebed en inspiratie wil bieden aan jongeren uit de hele wereld. Er zijn barakken, er zijn kampeervelden met toiletgebouwen en er is een grote keuken waar elke dag voor duizenden jongeren eten bereid kan worden.
De ruimte voor reflectie en inspiratie is er in de eerste plaats tijdens de drie gebedsdiensten die er elke dag zijn. Om 8.15, 13.30 en 20.30 luiden de klokken en wordt iedereen in de kerk verwacht. Je zingt met elkaar, luistert naar de gebeden in verschillende talen en je luistert naar een gedeelte uit de Bijbel. En dan is er een stilte die een minuut of acht duurt. Na nog meer zingen ga je dan naar het ontbijt, de lunch, of je bed. Na het ontbijt is er voor iedereen een korte uitleg over een gedeelte uit de Bijbel en daarna kun je daar met anderen over doorpraten. In de middag is er ruimte voor ontspanning, een wandeling door de stiltetuin of het doen van je corvee (je moet ook meewerken met het draaiende houden van het leven in de gemeenschap).
In het weekend van Hemelvaart waren er rond de 2.000 jongeren in Taizé. Er was Duits, Nederlands, Zweeds, Italiaans, Frans, Engels te horen. Met die 2.000 stond je elke dag in de rij. Voor het eten, voor de douche, voor de thee, voor het winkeltje waar je wat lekkers kan kopen. Al met al klinkt het allemaal wat sober en nu ik het zo op een rijtje zet, is het in elk geval niet indrukwekkend. En toch.
Toch is er op deze plaats iets bijzonders. Er is alle ruimte voor iedereen. Maar je kunt er niet omheen dat God daar op een bijzondere manier werkt. Je neemt afstand van je eigen leven, van de drukte en de hectiek. Je wordt uitgenodigd om na te denken over je leven en over wie God voor je is. Er is ruimte om met anderen te praten over de dingen die je bezighouden. Het is niet moeilijk om de diepte in te gaan, want er is tijd en ruimte en er is weinig afleiding. En zo word je op de een of andere manier ontvankelijk gemaakt voor de Geest.
Dat is geen garantie – dat is het nooit. We kunnen de dingen niet zo organiseren dat de Geest wel moet werken. Maar als de omstandigheden juist zijn en je op een plek bent waar mensen voor je bidden en waar de ontmoeting met elkaar en met God centraal staat – daar is alle ruimte voor de Geest. En dan ontdek je: God geeft niet dat wat wij vragen, maar meer dan wij verwachten.
Wouter Moolhuizen, Hoogeveen