Daags na mijn verjaardag in juni zijn mijn man en ik er tussenuit gepiept. Eigenlijk hebben we te veel te doen, maar omdat dat toch niet lukt zijn we zomaar weggegaan. En nu zitten we al een hele poos in Scandinavië en hopen 1 september het normale leven weer op te pakken. Want wij willen rust.
Hoewel we in het hoge noorden vaak geen bereik hebben – je wilt niet weten hoe vaak we dat checken – zijn we door onze laptop en mobiel behoorlijk op de hoogte van wat er thuis en in de wereld gebeurt. Geen bericht is goed bericht, maar de berichten die we wel binnenkrijgen zijn vaak slecht. Zelfs op grote afstand blijf je betrokken op je gemeente en de wereld.
Via Facebook komt mij een artikel uit het Nederlands Dagblad onder ogen. Meestal lees ik het niet, omdat ik geen account heb, maar nu lijkt de inhoud aan te sluiten op mijn gedachten, waarin de vraag rondcirkelt: ‘Kan de kerk eigenlijk wel met vakantie?’ en zorg ik dat ik het wel kan lezen. In het artikel zijn predikanten aan het woord, als voorgangers, pastores of prekers. Leiders van de gemeente waartoe zij behoren. De een vindt dit, de ander dat. Wel blijven preken, bereikbaar zijn of juist niet. Iedere keuze is legitiem.
Het is in onze maatschappij heel normaal dat het kerkelijke vergader- en verenigingsseizoen wordt afgesloten en meestal in de zomertijd een mooie periode van rust wordt geagendeerd. Iedereen zal het belang daarvan onderschrijven. Intussen is er een groepje mensen dat plannen maakt voor een gezellig en opbouwend startweekend, want immers: ‘Dan beginnen we weer!’ Maar wat gebeurt er in die rusttijd met de gemeente? Mensen zijn, blijven of worden ziek. Eenzaamheid heeft geen vakantie. Zorgen om het heftige wereldgebeuren kunnen een mens benauwen. Is er in de vakantie voldoende pastorale zorg of staat die ook op een laag pitje?
Het artikel in het Nederlands Dagblad geeft mij een beetje het gevoel dat het allemaal door die voorganger moet gebeuren. Uiteraard heeft de pastor een grote rol in het pastoraat, maar ook hij of zij is maar een mens en mag genieten van een periode van rust.
De kerk. Dat zijn wij allemaal. Dag in dag uit, 24-7. Gemeenteleden gaan met vakantie, maar er blijven anderen thuis. Door de hedendaagse middelen is het mogelijk om contact te blijven houden en betrokken te zijn bij de gemeente. Is de kerk dus met vakantie? Nee, we stoppen alleen maar even met vergaderen. We mogen elkaar van dienst zijn, het hele jaar door. Met elkaar meeleven, naar elkaar omzien, troosten en bemoedigen. Juist door dat te doen vind je rust.
Nel Noppe, Tzummarum