Wat een pijnlijke vertoning op de onlangs gehouden democratische conventie in Chicago. Niet ver van de ingang van het congrescentrum was een tijdelijke kliniek ingericht. Ter plekke kon je er een gratis abortus laten uitvoeren. En ook een gratis sterilisatie zat in het pakket.
Wat een doorgeslagen zootje. Pijnlijk ook. Abortus als een tussendoortje tijdens een congres en teruggebracht tot een louter technische ingreep waar we natuurlijk allemaal recht op hebben. En dan de sterilisatie. Het deed me denken aan een uitspraak van de beroemde Russische dissident Alexander Solzjenitzyn (1918-2008). Volgens hem was abortus een signaal dat de westerse wereld de hoop op de toekomst had verloren. Als er geen toekomst meer is, waarom zou je nog kinderen ‘op de wereld zetten’.
Een huis vol
En dat zien we dus gebeuren. Steeds meer vrouwen kiezen er voor om geen kinderen te krijgen. Kinderen passen niet goed meer in onze manier van leven. Ze worden als een last ervaren. Grote gezinnen zijn helemaal ondenkbaar. Ze worden gezien als een overblijfsel uit een ver verleden. Het televisieprogramma ‘Een huis vol’ roept naast bewondering vooral vervreemding op. Kan dit nog bestaan? In De Volkskrant van 22 augustus jl. schreef Alex Mazereeuw een recensie over het programma. Ik neem de recensie hieronder in zijn geheel over, omdat het een perfecte uitdrukking is van het postmoderne denken.
‘“Een huis vol” is misschien wel het ergste programma op de Nederlandse televisie. Pure horror, iets anders kan ik er niet van maken. Gezinnen met zeven, acht, soms negen! kinderen. Uit het intropraatje: “We volgen vier gezinnen met HEEL VEEL kinderen.” In een van de gezinnen werd zelfs ingezet op nóg een zwangerschap. Adem in, adem uit. De aantrekkingskracht is niet moeilijk te verklaren. Niets is zo escapistisch als kijken naar het ongewone. Het programma zit goed in elkaar, met veel empathie voor de gezinnen, en zonder geforceerde avonturen. Meestal zijn het “dagen uit het leven van”, maar dan met chaos aan de eettafel en een dagelijkse logistieke hel. Wat een heerlijke geruststellende gedachte dat je zelf alleen op de bank zit met een afstandsbediening.’
Zachter
Ik heb het tv-programma nog nooit gezien, maar er wel regelmatig over gelezen. En in ken de praktijk van een druk gezinsleven. Grote gezinnen zijn kleine gemeenschappen. Het zijn waardevolle oefenplekken voor sociaal gedrag. Daarnaast hebben kinderen ook een belangrijke functie in een samenleving. Kinderen maken doorgaans zorgzame en tere gevoelens bij volwassenen wakker. Ze maken de samenleving zachter. Ook daarom kun je spreken van kinderzegen. Kinderen, ze zijn kwetsbaar en onmisbaar. Van het prilste begin af.
Alleen maar ‘grote mensen’ die in hun eentje op de bank zitten met een afstandsbediening, dat lijkt me pas horror.
Krijn de Jong, Urk