Afgelopen zondag is in veel kerken aandacht besteed aan de bijzondere band van ons als christelijke kerken en het volk Israël. Normaliter is die jaarlijkse Israëlzondag een mooie gelegenheid om met elkaar onze wortels te verkennen. Als christelijke kerk delen we met het Joodse volk het Oude Testament. Jezus was een Jood en samen als volk Israël en christelijke kerk gaan we een grote toekomst tegemoet. Een toekomst die staat of valt met de persoon van Jezus Christus, de Messias die al gekomen is.
Dit jaar merk ik om mij heen wat aarzelingen bij de Israëlzondag. Sowieso moet je tegenwoordig rondom het thema ‘Israël’ erg op je hoede zijn. Niet lang geleden bijvoorbeeld kreeg ik na een dienst in een andere gemeente een e-mail van iemand met als kopje ‘antisemitisme’. In het gebed had ik volgens de schrijver van deze e-mail veel te veel aandacht voor Gaza gehad en veel te weinig voor Israël. Het lijkt erop dat ook in de kerk het debat gepolariseerd is. Je staat óf vierkant achter Israël óf je bent tegen Israël en daarmee antisemiet. Een weg van nuance lijkt er niet te zijn of niet begaanbaar te zijn.
Alle reden om juist in 2024 een Israëlzondag te houden, lijkt me. Om het eens in alle rust te hebben over de belofte van God. Wat is de aard van die belofte? Wanneer is die belofte vervuld? Welke plaats speelt de komst van Christus in die belofte? Ook om het eens te hebben over de plaats van de staat Israël en de politiek van die staat in het kader van Gods belofte. Kan je het huidige Israël zomaar gelijkstellen met het Israël waar het in de Bijbel over gaat?
Op Israëlzondag heb ik gepreekt uit Romeinen 11. Over de kerk die is geënt op de oude wijnstok Israël. De verschrikkingen van 7 oktober vorig jaar zijn genoemd, de vreselijke gevolgen voor veel mensen in het Midden-Oosten. Joden, Palestijnen, mensen in Gaza en in Libanon, niemand is gebaat bij geweld en terreur. Ongeloof en ongehoorzaamheid van Joden en van heidenen kwamen aan de orde, de oproep om onze oude broeder tot jaloersheid te wekken door het geloof in de Verlosser uit Sion. Daarmee zijn niet alle vragen beantwoord. Met het woord van onze God in de hand moeten we verder spreken en samen tot de aanbidding komen van de God van het Oude en Nieuwe Testament.
Jurrian Oosterbroek, Dronten