‘t Is nog duuster. Ze vuilt zich stief. Weg lopt omhoog, noar stad tou. Flink deurstappen mor. Aander vrouwlu hebben ‘ t vast net zo zwoar als zaizulf. Dus nait zoezen, flink wezen. En van lopen krigst ook waarm. Dat scheelt. Want ‘t is nog nuver kold, ‘s morgens vroug. As aanderen achter heur mor nait struukeln en ‘t kroekje met eulie nait vallen loaten. Mout ze dat nog zeggen? Ach nee, ‘t het gain zin, zai zollen der ook goud veur zörg’n. En der is al genog zegt, leste doagen en nachten.
‘t Het een korte nacht west. Zai haar slecht sloapen, zai en de aandere vrouwlu ook. Sloapen – ze was muid, stènmuid van ‘ t hoelen, van ‘t denken, van ’t proaten. ‘t Is ook almoal nait te bevatten wat er gebeurd was, leste tied, leste doagen. En nou laipen ze doar… zunder alle manlu dis keer, weer noar ‘t graf tou. Noar ‘t graf mit dij grode ronde stain der veur, ’n opstoakel tussen heur en Hom. Dij stain – hou kriegen ze dij vot om bie Hom te kommen? Doar hadden ze ‘t net nog over had, dij aandere vrouwlu en zaizulf, en ze wizzen ’t nait. Mit heur drijen – zo’n grote stain… Dat wil vast nait. En toch laipn ze deur. Ze zucht.
Ze hadden mit mekoar zain dat aandere groaven open gingen dou Hai oet tied kwam, doar aan dat vreesleke kruus. Groaven gingen open en grond schudde vreeslek; mor doarnoa was ‘t stil worden. En zien graf was loater ofsloten deur dij stain. Potdicht. Hou konnen ze zien lief verzörgen as ze d’r nait bie kommen? Ze wist ‘t nait.
Ze binnen der zo’n beetje. Zun kiert over top, ’t wordt licht. Zo mooi, dij opkomst altied. Mit ‘n heufd dat zulf weer kin denken, een heufd dat zulf weer kin zain. Beleven dat een nije dag zo mooi is. Vol leven, waarmte, bliedschop.
Stad slept nog. Allennig een ezel belkt, een poar stroaten verderop. Wat kinnen dij domme baisten toch ‘n kaboal moaken. Verder is ‘t stil. Heur dij vogels, zo mooi. Bijen zoemen om heur tou, lucht is vol van zuchten, van zaacht geluud, van stil leven. Ze roekt het nadde gras, en geur van bloumen. En van dit alles wil ze vol worden in heur heufd, vol van bliedschop. Gain ellèn meer in heur heufd, dat het Hai aalmoal vot stuurd dou Hai der nog was – ze kin nog rillen as ze der aan denkt. En nou - Hai is der nait meer. Echt nait. Woarom, denkt ze, woarom?
Nog ain stroat lopen en ze binnen der. Aander vrouwlu lopen achter heur aan, tussen de bomen deur, keurig over ‘t padje.
Din stopt ze. Ze kiekt op. Der is wat loos. Mor wat? De aandere vrouwlu achter heur stoan ook stil. Ze duurft nait te bewegen, heur ogen nait te dreugen. ‘t Wordt licht in toen. Ze kiekt om heur tou. Ze zugt de rotswaand, en de stain, dei grode zwoare stain… is opzied rold, alsof ’t niks was. ‘t Is stil. Wat was dit, wat is hier gebeurd? En doar, opzied, wat beweegt doar, wel komt doar noar heur tou?
Zun schient en ’ t is licht in toen.
Jan Ties Sikkema, Hoogeveen