Na bijna zestien jaar heen en weer geslingerd worden, kreeg Javid Ghorbani op 18 juni jongstleden eindelijk een verblijfsvergunning. Toen hij vijftien was vluchtte hij uit Afghanistan, omdat zijn vader en broer waren vermoord.
Hij kwam via Iran naar Nederland, waar hij heel wat meemaakte, maar waar hij ook in aanraking kwam met het geloof en zich uiteindelijk helemaal toevertrouwde aan de God van liefde en genade die hij in Jezus had leren kennen. Dat was in de gevangenis van Rotterdam, waar hij vastzat om uitgezet te worden.
In die gevangenis kwam een Iraanse dominee regelmatig op bezoek, die met hem praatte, de Bijbel las, en bad. Nadat Javid op wonderlijke wijze uit de gevangenis vrijkwam, is hij in 2007 door deze dominee gedoopt.
Vanaf dat moment kwam Javid, die vol was van geloof, veel ongeloof tegen. Want, dat hij tot geloof gekomen was en dat hij zich met hart en ziel toevertrouwd had aan Jezus Christus, dat werd door de IND in twijfel getrokken. Tot vier keer toe werd hem gezegd dat zijn verhaal niet waar was.
In maart 2015 kwam Javid in Hoogeveen in het AZC. Vanaf dat moment bezoekt hij elke zondag de kerkdiensten van onze gemeente. En dat gaat verder dan alleen het bijwonen van de diensten. Hij vertaalt sinds 2016 vrijwel elke zondag de preken voor de Farsi-sprekende gasten uit het AZC die onze diensten ook bezoeken.
Met behulp van leden van onze gemeente heeft Javid uiteindelijk de hulp ingeroepen van de burgemeester van Hoogeveen, die een brief schreef aan de staatssecretaris. Voordat die echter een uitspraak deed, werd Javid door de IND uitgenodigd om nogmaals asiel aan te vragen. Dat was op 18 juni jongstleden. En Javid kreeg, na al die jaren, eindelijk een positief bericht. Hij mag er zijn, in Nederland.
Ik ken Javid al een paar jaar. Hij komt sinds 2015 regelmatig bij ons thuis. Dan praten we samen, maar we lezen vooral samen de Bijbel, en we bidden. Nu hij – eindelijk – zijn verblijfsvergunning heeft gekregen, heb ik hem een paar vragen gesteld over hoe hij de afgelopen jaren heeft beleefd. Zijn antwoorden zijn een getuigenis!
Javid, wat heb je in de afgelopen jaren het moeilijkst gevonden?
‘Het heen en weer gaan van het ene AZC naar het andere. Ik heb naast Hoogeveen onder meer in Eindhoven, Franeker, Middelburg en Venlo gezeten. Dat vond ik moeilijk. Wat ik nog moeilijker vond, was dat andere mensen niet wilden geloven dat ik christen ben geworden, en dat ik Jezus probeer te volgen. Dat merkte ik bijvoorbeeld als ze me vroegen waarom God – in wie ik toch geloofde – mij niet hielp? Of, andere mensen spotten, en zeiden tegen mij: “die God doet niks in jouw leven.” Dat deed zeer, omdat ik wel geloofde dat God altijd bij mij was.’
Hoe kon je geloven dat God wel bij je was, terwijl de situatie nog steeds zo moeilijk was? Hoe merkte je dat God bij je was?
‘Ik merkte de aanwezigheid van God in mijn leven, door de vrede en de rust die ik van Hem kreeg! In de Bijbel staat dat God met iedere gelovige mee gaat, en dat Hij er ook is in moeilijke situaties. Die aanwezigheid van God geeft rust en vrede, zodat je niet alleen bent. Toen ik in de gevangenis van Rotterdam was, begin 2015, werd ik opnieuw afgewezen door de IND, en was ik heel erg bang dat ik zou worden teruggestuurd. Ik probeerde naar iemand van de kerk waar ik toen kwam, te bellen, maar er werd niet opgenomen. De advocaat was ook niet bereikbaar. Ik kon niemand bereiken. Toen heb ik gebeden en gezegd: “Here God, ik voel mij heel erg alleen, en ik ben heel erg bang dat ik uitgezet word.” Toen ik eindelijk in slaap viel, droomde ik dat ik op de vlucht was voor mensen die mij wilden aanvallen met messen, en ik moest rennen voor mijn leven over een slingerende bergweg omhoog. In mijn droom kwam ik ergens waar ik veilig dacht te zijn, en ik keek naar beneden, maar daar zag ik de mensen aankomen die achter mij aanzaten. Ik kon nergens meer heen. Ik werd heel erg bang, en toen voelde ik dat Iemand een hand op mijn schouder legde. Ik draaide mij om, en Hij zei tegen mij: “niet bang zijn, jij bent niet alleen, jij bent mijn zoon, en Ik ben altijd bij jou.” Dat was God. Toen ik wakker werd, voelde ik me een beetje opgelucht. Ik heb gebeden en aan God gevraagd of Hij bij mij wilde blijven, zoals Hij beloofd had. Sindsdien weet ik dat Hij bij mij is.’
Javid, als je dit vertelt, wat zou je dan tegen de mensen om je heen willen zeggen?
‘Ik wil zeggen dat we altijd moeten blijven vertrouwen op onze God, ook in moeilijke situaties. Ik weet dat vertrouwen op God best wel moeilijk kan zijn, maar Hij is er altijd.’
Dankjewel, Javid voor wat je ons verteld hebt. Gods zegen gewenst!
J. van ’t Spijker, Hoogeveen