Een paar weken terug had de zondagse middagdienst het thema: dedicated. In goed Nederlands betekent dit woord toegewijd. Het was een themadienst voor een groot gedeelte gericht op jongeren. Wat daarbij als eerste altijd weer opvalt, is dat er dan zo weinig ouderen zijn. Velen zullen vast denken: niks voor mij. (Even terzijde, het gaat er niet om wat ik er aan heb, maar wat heeft die ander, in dit geval de jongere, aan mij). In deze themadienst werd door een van de jongeren als intro een aantal nieuwe gezinnen voorgesteld, die zich sinds kort hadden aangesloten bij onze gemeente. Alle aanwezigen gingen er eens recht voor zitten: wie zouden dat zijn? Zouden dat die mensen zijn die al een poosje onze kerkdiensten bijwoonden?
Het eerste gezin dat werd voorgesteld was de familie Op Stap. Hen werd gevraagd even te gaan staan en zich zelf even voor te stellen. Maar er ging niemand staan. Het bleef stil in de kerk. Hier en daar grinnikte iemand. Dan maar het tweede gezin: de familie T.V. Buis. Dit gezin bestond uit vier personen: vader, moeder, zoon en dochter. Zij gingen direct staan om te vertellen wie ze waren. De vader vertelde o.a. dat hij een televisiecamera in de kerk miste, waardoor hij nu genoodzaakt was naar de kerk te moeten. Anders had hij lekker op de bank kunnen liggen en zo de kerkdienst kunnen volgen. Waarop zoonlief direct antwoordde dat hij op dat tijdstip schaatswedstrijden wilde volgen. De dochter keek dan liever naar nog iets anders. Kortom, thuis onenigheid. Velen in de kerk (waaronder mijn persoon) begonnen stilletjes of hardop te lachen. Het werd ook erg komisch verteld.
Het derde gezin was vader en zoon Lol. Nadat ze verteld hadden wie ze waren voegden ze er aan de hand van een aantal voorbeelden aan toe, dat het hier wel een erg saaie bedoening was. Er werd nog meer gelachen. Het was niet alleen lachwekkend, maar vooral schrijnend.
Waar was de toewijding? Bij dit voorstellen werd duidelijk, dat er bij de families Op Stap, Buis en Lol eigenlijk helemaal geen toewijding was. En daar werd om gelachen. Maar in werkelijkheid werd ons allemaal een spiegel voor gehouden: is dit onze toewijding aan de Here God?
Toen ik thuis kwam moest ik denken aan een avond in de kerk (vijftien jaar geleden), waarbij een jeugdvereniging alle ouders had uitgenodigd voor een informatieve avond over de VBOK (tegenwoordig heet dit Sirius). Het onderwerp zou worden ingeleid door een gastspreker. Een half uur tevoren was de jeugd aanwezig om alles klaar te zetten. Men rekende op een dertigtal ouders. Maar stel je nou eens voor dat er meer kwamen. Nog maar een paar stoelen erbij. Ziet u het voor zich? Toen het tijd was om te beginnen waren er slechts twee ouders. Later werd dit gebeuren nagespeeld tijdens een gemeentevergadering. Erg komisch natuurlijk, maar wat werd ons een spiegel voorgehouden. Hoezo toegewijd?
Hoe het verder ging tijdens de kerkdienst? De voorganger had als Schriftgedeelte uitgekozen Jozua 24, waarin Jozua het volk op roept om te kiezen. Of de goden van de volken die hun vaderen aan de overzijde van de rivier gediend hadden, of de goden van de Amorieten in wier land zij woonden. “Maar”, riep Jozua, “ik en mijn huis, wij zullen de HERE dienen”.
Nu werd er niet gelachen. Het was een ernstige boodschap met een hartelijke oproep. De toehoorders hadden in de spiegel gekeken. En wie er niet was? Voor hen geen spiegel deze keer. Over toewijding gesproken. Dedicated?
Dokkum
Pieter Sijtsma