We kwamen hem een paar weken geleden tegen bij de Jaffapoort in Jeruzalem. Een man uit India. We raakten aan de praat. Hij bleek theoloog te zijn. Om precies te zijn, hij was hoogleraar theologie aan een Amerikaanse universiteit. Toen hij vernam dat we uit Nederland kwamen vroeg hij: ‘Do you know Herman Bavinck?’ Of wij Herman Bavinck kenden? Ja, die kenden we. ‘En kennen jullie ook Abraham Kuyper?’, vroeg hij. Ja, die kennen we ook. Deze twee theologen waren belangrijke inspiratiebronnen voor hem. ‘Jullie hebben een geweldige bijdrage geleverd aan de theologie’, was zijn compliment voor Nederland. Bavinck en Kuyper zijn weer populair geworden. Niet in Nederland, maar in Amerika, India en ook in Zuid-Korea.

Petje af voor Alexander Pechtold, de D66-leider. Tijdens een uitzending van Nieuwsuur werd hij geconfronteerd met de doodswens van Martin Kock, 57 jaar, met progressieve reuma en bang om dement te worden. Aanleiding was een initiatiefwetsvoorstel van D66, waarin de partij voorstelt zelfdoding te faciliteren voor ouderen die levensmoe zijn. Zij moeten dan wel minstens 75 jaar zijn en bij hun zelfgekozen einde begeleid worden. Voor Martin Kock betekent dit voorstel dat hij nog 18 jaar moet wachten. Maar dat wil hij niet. Hij wil nu dood. Geraakt en met tranen in de ogen zocht Pechtold naar de juiste woorden. En hij gaf oprecht en met begrip antwoord. Chapeau!

Er zijn gemeenten waar van alles verandert, waar veel vernieuwingen plaatsvinden. Sommige mensen voelen zich hierbij geweldig, anderen krijgen een wat onveilig gevoel, of ze voelen zich zelfs gedwongen worden tegen hun geweten in te gaan. Iedereen leest de Bijbel, maar niet iedereen leest daar hetzelfde in. Hoe gaan we daarmee om? De ‘vernieuwers’ vinden dat de conservatieven niet zo star moeten zijn. Ga een beetje met je tijd mee! Andersom hebben de ‘achterblijvers’ moeite met sommige veranderingen.

Nu kun je zeggen: de gemeente is een democratie. Iedereen mag zijn zegje doen en vervolgens gaan we stemmen. De meerderheid beslist en zo gaan we het doen.

Ze staan voor de deur: de verkiezingen. Debatten worden gevoerd. Standpunten worden ingenomen en verdedigd. Politieke tegenstanders worden gewogen en te licht bevonden. Tweets worden geplaatst en leiden tot nog meer (instemmende of afkeurende) tweets. Praatprogramma’s, peilingen, positiebepalingen. Alles richt zich op 15 maart. Wie wordt de grootste? Wie mogen gaan regeren?

Helder kunnen kiezen voor communisten, socialisten, liberalen of christenen – het is in de ontzuilde samenleving nauwelijks te doen. Immers kiezers zijn ontzuild en de politieke partijen weten in toenemende mate niet meer (precies) waar de wortels van hun eigen opvattingen liggen. Denk aan de toespraak jaren geleden van toen premier Kok die als socialist zijn ‘ideologische veren’ afschudde. En aan een andere toespraak – die van de huidige regeringsleider Rutte – waarin hij het ontbreken van een visie als een goede zaak bestempelde.