Gebrek aan vertrouwen. Dat is er mis in ons land. Het heeft grote gevolgen en kost handen vol geld. De laatste weken horen we dagelijks over de paardenvleesaffaire. De Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit eist dat vijftigmiljoen kilo – dat is 50.000 ton – rundvlees wordt teruggehaald, want ze kan de veiligheid van dat vlees niet meer garanderen. Ook al werden maar bij twee partijen een te hoge dosering medicijnen aangetroffen, toch moet alles worden teruggehaald door producenten en leveranciers. Zo niet een onmogelijke, dan toch een heel kostbare operatie. Al die duizenden tonnen moeten vernietigd worden. Daar komt bij dat verscherpte controle vlees voor de consument duurder maakt. En waarom? Het vertrouwen is weg. Het spreekwoord zegt: Vertrouwen gaat te paard en komt te voet.

Je zult maar een pas bekeerde moslim zijn. En dan ook nog iemand die wacht op het verkrijgen van een verblijfsvergunning. En dan ook nog in een land waar jouw bekering met argusogen wordt bekeken. Is er wel een echte verandering te zien in jouw leven? Of wend jij wat voor om een vergunning te bemachtigen? En dan herinner ik me recente onderzoeken naar hoe niet-gelovigen christenen ervaren: christenen zijn mensen met wijzende vingertjes. Ze zijn vooral tégen van alles en nog wat. En verder zijn ze hypocriet en voor de rest van hun gedrag niet anders dan andere mensen. Oei, zouden wíj de toets doorstaan van: ‘dit is een echt christen’?

Waarom was deze wrede gebeurtenis nodig, de kruisdood van de Zoon van God? De Almachtige kon toch ook 'gewoon' vergeving schenken? Is Hij een god die met bloed tevreden moet worden gesteld? Kan zijn wraakzucht alleen door een wreed lijden worden gedimd?

De noodzaak van Jezus' lijden wordt onder meer duidelijk wanneer we nagaan wat echte vergeving is. Vergeving brengt lijden met zich mee. Hoe pijnlijk is het wanneer je zelf voor de kosten opdraait van de schade die een ander heeft veroorzaakt. De vergeving die God schenkt, bracht ook lijden met zich mee, met name voor zijn Zoon.

Deze woorden hoor ik de laatste tijd veel vaker: het spijt me. Wil je het wat populairder verwoorden dan hoor je ‘sorry’. Op vele terreinen hoor je dat woord: de kinderen zeggen het tegen hun ouders wanneer ze iets verkeerds hebben gedaan of iets hebben vergeten; een werknemer zegt het tegen zijn werkgever wanneer hij te laat op zijn werk komt en zo kun je vele voorbeelden bedenken. Zelfs in de Tweede Kamer wordt het woord ‘sorry’ gebruikt. Je hoort het geregeld uit de mond van een minister of staatsecretaris wanneer hij of zij de Tweede Kamer verkeerd heeft voorgelicht. Voor zover ik mij herinner was mevrouw Winnie Sorgdrager, de toenmalige minister van justitie, de eerste die dit woord gebruikte. En dat niet één keer, maar herhaaldelijk. Zo ontstond een sorry-cultuur. Uiteindelijk heeft het wel haar carrière gekost als minister.