Misschien heeft u het meegekregen: het WK voetbal is in volle gang. Het WK wordt dit jaar georganiseerd door Rusland. Een maand lang heb ik zitten wachten op het voorstel om dit WK daarom te boycotten. Rusland mag dit toernooi alleen organiseren omdat ze het gekocht hebben. Maar er zijn nog veel meer goede redenen voor een boycot. Want naast die corruptie is er de dreiging uit het oosten. De annexatie van De Krim, de problemen in Oost-Oekraïne waar Rusland een rol in speelt. Bovendien gaat het regime in Rusland niet echt vriendelijk om met de oppositie. En we hebben als Nederland een conflict met Rusland vanwege MH-17.

Een jong gezin uit een centraal Aziatisch land, kreeg deze week na een lange asielprocedure een definitief ‘nee’ te horen. Ze draaien al enkele jaren actief mee in een van onze kerken, maar de IND, de Immigratie en Naturalisatiedienst, gelooft hun bekeringsverhaal niet. ‘Ze zijn er kapot van’ stond in het bericht dat is verspreid onder vrienden. ‘We moeten ons nu beraden op hoe het verder moet.’ Een tweede afgewezen christengezin komt uit een Midden-Oostenland. Ze zeggen dingen over Christus die je van kerkmensen lang niet altijd hoort. Maar de IND gelooft het niet. Vorige week zijn ze het AZC ontvlucht uit angst dat ze moeten verhuizen naar een Uitzetcentrum. Ze zijn doodsbang. Een derde familie komt uit een Noord-Afrikaans land. Ze zien met spanning uit naar het eind van deze week. Dan horen ze van de rechter of ze mogen blijven of moeten vertrekken. Al eerder hebben ze negatief gekregen. Zij zijn geen ‘nieuwe christenen’, zoals de twee bovengenoemde families. Ze horen bij de vervolgde christenen. Het gaat nu dus niet om hun bekeringsverhaal. Maar de IND twijfelt aan de echtheid van hun documenten.

Vorige week ging hij met emeritaat en nam hij afscheid als buitengewoon hoogleraar diaconaat aan de Protestantse Theologische Universiteit: Herman Noordegraaf. Zijn hele werkende leven was hij met diaconie bezig. Tijdens zijn afscheidssymposium aan de VU in Amsterdam pleitte hij voor het aanstellen van betaalde diaconale beroepskrachten. Deze mensen kunnen vrijwilligers aansturen en contacten onderhouden met de burgerlijke gemeente en andere instanties. De continuïteit van diaconale projecten is volgens hem dan ook beter geborgd. Voor vrijwilligers is dit gewoon te veel gevraagd.

Op mijn bureau ligt het boek van Yvonne Zonderop Ongelofelijk. Over de verrassende comeback van religie. Zij tekent de ontwikkeling waarin het geloof achter de voordeur moest verdwijnen omdat seculier de norm werd, maar ze geeft aan dat religie zich intussen niet zomaar laat wegpoetsen. Al lezend herkende en herken ik veel.