Elke zondagmiddag kun je de bovenstaande woorden horen, tijdens de kerkdienst als de geloofsbelijdenis wordt uitgesproken. Wij belijden en geloven: door het geloof in Christus worden mensen van allerlei soorten en maten aan elkaar verbonden. Dat is op dat moment in de kerkdienst al zichtbaar.

Die verbondenheid met broeders en zusters gaat over kerkmuren heen. Het gaat zelfs over landsgrenzen heen. Het is een geweldige bemoediging dat je mag weten dat je er als christen niet alleen voor staat, maar deel bent van die wereldwijde kerk. Tegelijkertijd zorgt dat er ook voor dat je met elkaar begaan bent. Vervuld met de liefde van God die in Christus zichtbaar is geworden mogen wij omzien naar onze broeders en zusters die het minder hebben, ver weg en dichtbij!

Begin dit jaar ging beleidsmedewerker Gé Drayer met pensioen. Meer dan vijfentwintig jaar was hij vanuit het Dienstenbureau van onze kerken betrokken bij het werk van Zending en Hulpverlening. Er is een fraai vormgegeven brochure verschenen waarin hij vanuit de Bijbel en vanuit zijn jarenlange ervaring uitlegt wat helpen is.

De titel van het boekwerkje zegt het al: << cursief>>We helpen zo graag! Maar hoe helpen we goed?<<einde cursief>> 

Een paar cijfers: in Nederland leven momenteel zo’n drie miljoen mensen op of onder de armoedegrens. Per provincie zijn er zo’n tien voedselbanken actief. Daarnaast komen er steeds meer kledingbanken en andere projecten tot stand. Het is om stil en verdrietig van te worden. Armoede en stille armoede, pal om de hoek, maar we weten ook van zoveel ellende over de grens. De eerste gedachte is dan een heel natuurlijke: We moeten helpen!

De tijd waarin jongeren als vanzelfsprekend de keuzen van hun ouders volgden is voorbij. Jongeren maken hun eigen keuzen. En de keuzemogelijkheden zijn enorm. Er is een bijna onbegrensd aanbod van levensstijlen en muziekculturen, van zingeving en geloof.

Ondertussen leven veel ouders met een stil ver­driet. Het dragen van een piercing of een tattoo kom je wel te boven. Maar als je dochter niet meer naar de kerk gaat... Of als je zoon zegt: 'Mam, ik geloof niet meer....'

Vaak weten ouders niet hoe ze daarmee om moe­ten gaan. Dus zwijgen ze erover. Hetzelfde geldt voor de gemeente. Er is in de gemeente volop aandacht voor kinderen die gedoopt worden en voor jongeren die belijdenis doen. Maar als ie­mand ongemerkt wegglijdt uit het geloof en stil­letjes verdwijnt, schort het aan aandacht.

In de zes weken voor Pasen wordt elke week een kort artikel geplaatst waarin mensen van verschillende leeftijden aan het woord komen naar aanleiding van de vraag hoe zij Pasen beleven.

Het Paasfeest draait voor mij vooral om het vrijwillige offer van Jezus Christus. Hij heeft zich voor mij aan het kruis laten nagelen en de eenzaamheid geleden, om alles weer goed te maken tussen God en mij. Dit offer raakt me elke keer als ik eraan denk. Het is voor mij een zekerheid, zo absoluut onwaarschijnlijk, dat het waar moet zijn! En dat God dit voor ons heeft overgehad, is een heel liefdevolle daad.