Als werktitel voor mijn bijdrage aan de vormingscursus van vorig seizoen kreeg ik aangereikt "Van sabbat naar zondag". Ik wijzigde dat opzettelijk in "Sjabbat en zondag". De schrijfwijze "sjabbat" koos ik omdat we het over een echt Joodse dag hebben, en de Joden noemen die dag sjabbat. Nog bewuster koos ik niet voor de woorden "van" en "naar", omdat die lijken te zeggen dat de zondag in de plaats vande sjabbat is gekomen. Ik geloof niet dat de Bijbel ons ruimte geeft om dat te zeggen.

Bij sjabbat en zondag gaat het over een week van zeven dagen. Er zijn wel andere tijdsindelingen bekend, maar het ritme van 6 + 1 heeft te maken met hoe God schiep. Na zes dagen scheppen, rustte Hij op de zevende. Dus voor de mens, die op de zesde dag werd geschapen, begint het leven met rust. Daar heeft God ons blijkbaar voor geschapen, - rusten bij Hem en gericht op dat doel op aarde werken.

Geschreeuw in de nacht. Een doodshuil gaat door het land. 'Er was geen huis, waarin geen dode was', meldt de bijbel. Een helse nacht, een voorbode van een wereld zonder God. In die wereld is de macht aan de sterkste, heerst de angst en de verslagenheid. Mozes wenkt de Israëlieten mee. Ze zwijgen als ze door de straten gaan. De dieren, die ze meenemen, voelen wellicht nog sneller de engel van de dood dan de mensen, die ze meevoeren. Het is een macabere nacht. Een stille tocht tussen muren van doodskreten.

Een tante van mijn vrouw zou ons bezoeken. Van mij hoefde het niet zo nodig, maar mijn vrouw en de kinderen vonden het wel leuk. Tante Annie was een aardig mens, die veel van de familie wist en daar graag iets over vertelde. Ja, als je geen man en kinderen hebt, is er ook niemand die je ergens op wijst. Zo hoorde ik ooit eens haar verhaal over neef Bert. Hij bleek een onecht kind van tante Klazien te zijn. Zo noemde ze het. Een 'onecht' kind. Hij heette Bert de Haan, terwijl tante Klazien getrouwd was met Groenewold. Dat leverde eens een leuk verhaal op.

De meeste kerken hebben in de zomer wat minder bezetting dan normaal. Vanwege vakantie zijn er nogal wat mensen die een paar weken gemist worden. Er zijn ook gemeenten die juist in de zomer te maken hebben met veel meer mensen. Een van deze gemeenten is Hardenberg, waar in de zomer zelfs dubbele ochtenddiensten worden gehouden. In deze laatste bijdrage in de serie Zomergasten vertellen twee vaste zomergasten in Hardenberg hun verhaal.

Jacob Post en Marretje Post-Romkes wonen op Urk. Ze ontvingen in de ruim veertig jaar dat zij nu getrouwd zijn, zes zonen, vier schoondochters en vijf kleinkinderen: 'Heel lang was de verhouding 7-1 in het voordeel van de mannen, maar is dat omgebogen in een 9-8 voorsprong voor de vrouwen.'

Na een arbeidzaam leven van tweeëndertig jaar in de Noordzeevisserij en achttien jaar zalmrokerij, nam Jacob in verband met 'enig lichamelijk' maar vooral 'geestelijk ongemak' afscheid van zijn werk waardoor zij wat eerder van het pensioen kunnen genieten.