De schrijver van dit boekje heeft niet de illusie dat er iemand zit te wachten op weer een boekje met meditaties. Maar toch… hij schreef het in de coronatijd, die we intussen bijna vergeten zijn. Maar toen waren de kerkdiensten digitaal, we hadden alleen online-diensten die via schermpjes of schermen binnenkwamen. Fijn dat dat mogelijk was, en in veel gemeenten nog mogelijk is, maar een echte samenkomst was en is het natuurlijk niet. Daarom dit boekje, om de lezers te helpen even tot rust te komen en stil een paar bladzijden te lezen.

Dit boekje is geschreven met het oog op jonge christenen, zo doet de schrijfstijl en aanspreekvorm (‘jij’) vermoeden. In acht hoofstukken komen verschillende woorden aan bod, zoals zien, verzadiging, vreugde en proeven.

Wie de gesprekken in onze kerken wat volgt, merkt op dat het met regelmaat gaat over het ambt. Dan gaat het niet alleen over de vraag van man en vrouw en ambt, maar ook bijvoorbeeld over het ambt van hoogleraar dat in onze kerken is afgeschaft. Ook raakt het thema van de ambten aan de vragen naar de positie van kerkelijk werkers en evangelisten.

Als je zeven deuren verderop woont ben je op Urk nog steeds een buurman. Het is een wat onbestemd huis dat jarenlang als opslag heeft gediend voor de aanpalende slagerij. Nu is het weer een woonhuis. Er is een Aziatisch uitziende man neergestreken die ik soms met zijn twee honden zie wandelen. Op Urk nemen we zoiets niet voor kennisgeving aan. Wie is die man? Als ik hem tegenkom groet ik hem en probeer contact te leggen, maar hij is niet erg tegemoetkomend. Aziatische mensen zijn veel minder direct dan westerlingen. Inmiddels heb ik via de tamtam vernomen dat hij voorganger is bij een gemeente van de Zevende-dags Adventisten. Een kerkelijke groepering die niet op Urk samenkomt maar in Lelystad. De slager weet me te vertellen dat hij in Kampen studeert. Dat maakt me nog nieuwsgieriger.