Het publieke optreden van Jezus werd omringd door wonderen. Het begon al gelijk bij Zijn doop. Het waren geen kleine tekenen die daar plaatsvonden. ‘De hemelen werden voor Hem geopend, en Hij zag de Geest van God als een duif neerdalen en op Zich komen. En zie, een stem uit de hemelen zei: Dit is Mijn geliefde Zoon, in Wie Ik Mijn welbehagen heb!’ (Matth. 3:16b-17). Wat indrukwekkend. Dat willen we toch - een stem uit de hemel. Er waren genoeg getuigen, maar ons geheugen lijkt altijd weer te haperen en het lijkt vooral heel kort te werken. Al die wonderen die Hij gedaan heeft. Maar Hij deed niet alleen wonderen, Hij gaf ook onderwijs en niet zelden ging het over lijden en in het bijzonder over Zijn eigen lijden. Hij werd daar telkens duidelijker over, maar ze begrepen het niet. Wilden ze het wel begrijpen? Lijden?, we willen een leider en graag een sterke. Tot het allerlaatst twijfelen de discipelen aan Gods heilsplan. Ook nu, na Zijn opstanding. In Galilea zouden ze Hem zien. ‘En de elf discipelen zijn naar Galilea gegaan, naar de berg waar Jezus hen ontboden had. En toen ze Hem zagen, aanbaden ze Hem, maar sommigen twijfelden.’ Tot het allerlaatst die twijfel. Zou het ons anders gegaan zijn?

De elf volgelingen van Jezus staan verloren op een berg,

de Heer is van hen heengegaan.

Zomaar, recht omhoog de hemel in.

Engelen moeten de discipelen weer tot de orde roepen.

Liefdevol met een geweldige belofte:

Wees gerust mannen, Jezus komt weer!

Over de ‘zegen’ van Jezus’ hemelvaart

Jezus vaart op naar de hemel, terwijl Hij zijn handen opheft en zijn leerlingen zegent (Lucas 24:50). Precies zó, zoals zij Hem zagen opvaren, zal Hij ook terugkeren. Die belofte heeft niet alleen betekenis voor de toekomst. In feite onderstrepen de hemelse boodschappers in Handelingen 1:11 hiermee dat Jezus ook vandaag in de hemel zijn zegenende handen voortdurend houdt uitgespreid. De kerk mag leven onder deze zegenende handen.

Wat betekent dat eigenlijk: ‘zegenen’ en ‘gezegend worden’? Daarvoor is het goed om te luisteren naar wat de Bijbel zegt over ‘zegen’.

“Het paard”, Mustafa spreekt het woord bedachtzaam uit, proeft de letters als het ware. Zijn kameraad haakt in met de volzin “Ik wil een paard kopen”. Dat lijkt misschien een bijzondere uitspraak, hier in de noodopvang voor asielzoekers op een bedrijventerrein in Tynaarlo, maar er is een logische verklaring: de Zuidlaardermarkt.

Het klasje van zeven Syrische mannen die de Nederlandse taal onder de knie proberen te krijgen, is daar onlangs geweest. En wie Zuidlaardermarkt zegt, zegt paardenhandel. En oliebollen en kibbeling, want zonder eetkraampjes geen markt in Nederland. “Heel lekker”, roepen ze in koor. Excursies als deze maken ook een belangrijk onderdeel uit van de les.

Drie vrouwen geven die lessen: Hannie, Meriem en Sabah. Hannie is 20 jaar lang docent geweest, ze gaf Duitse les. Ze hoorde via de kerk in Zuidlaren van dit project. Inmiddels was ze al wel gepensioneerd, maar ja: ze vond dat lesgeven altijd heel leuk. Dus toen dit vrijwilligerswerk voorbijkwam, was de keuze snel gemaakt.