Naast mijn dagelijkse werk mag ik zo nu en dan graag even in onze tuin werken: snoeien, de dode bloemen verwijderen, gras maaien, enz. Wat ik het minst leuke in de tuin vind om te doen is onkruid wieden tussen de tegels en straatklinkers. Ik kan natuurlijk ook met een spuitbus het onkruid te lijf, maar voor mijzelf ben ik daar geen voorstander van. Dus neem ik vandaag een mesje en probeer het allemaal zo goed mogelijk te verwijderen. Wat daarbij opvalt, is dat waar het minst gelopen wordt, het meeste onkruid groeit. Het stukje van de voordeur naar de openbare weg is vrij schoon. Niet verwonderlijk, want hier worden de meeste voetstappen gezet. Onkruid tussen de tegels, iets ergers is er bijna niet. Je ziet dat ook wel op die oude binnenweggetjes. Boven Dokkum is ook een aantal wegen, waar zo nu en dan alleen landbouwverkeer over rijdt. En een onkruid dat daar groeit!

Terwijl ik zo bezig ben, schiet mij ineens iets te binnen over onze vakantie van een aantal jaren terug. In het dorpje stond een mooi idyllisch kerkje, mooi verscholen tussen de bomen. Vanaf de weg te bereiken via een pad, bestraat met klinkers. Tussen de straatklinkers groeide overal gras en diverse soorten onkruid. Een teken, dat er maar weinig voetstappen over gingen? Ik vrees van wel. Het kerkje kon gemakkelijk 200 mensen herbergen. Maar hoeveel zouden er zondags nog over die straatklinkers lopen om het Woord van God te horen? Dertig misschien? Duidelijk was wel, dat het er niet veel waren, want anders zou het onkruid weinig kans krijgen. En dan hebben we het alleen nog maar over het onkruid tussen de straatstenen.