Enige verstrooide gedachten over vakantie vieren. Mijn voeten bungelen
in het water, de zon kietelt mijn nek. De zin om te schrijven is er
maar zo- zo. ?Laat me nu effe met rust?. Maar ja, rooster is rooster.
Geef je commentaar. Vooruit dan maar, zucht en pff... wat een hitte!
Laat ik dan maar dichtbij huis blijven. Dat is voor ons in deze weken:
een tent. Nou ja, een tent. Hij mag er wezen. Zo?n bungalow, weet u
wel, inclusief een huig, zodat je de stangen niet ziet en inclusief
gordijntjes. Dat staat zo schattig. Overigens doen wij het wel redelijk
primitief. Geen koelboxen en portable TV met schotel. Zelfs niet zoiets
als een ?schuttel-braai? of ?chemisch toilet?. Dat laatste is ?s
morgens zo g?nant om te legen! Dan liever met een slaapdronken kop door
het duister richting de plasplaats. We slapen laag bij de grond. Gewoon
luchtbedje, slaapzakje en hup ?onder de wol?. Voor ons niks geen
glamping op de camping!
Lees meer: Glamping op de camping
Schimmen luidt de titel
van een kort verhaal van de Amerikaans-joodse schriiver Chaim Potok. In 1987
voor het eerst gepubliceerd als Ghosts.
Het gaat in dit verhaal over een conflict tussen een rabbijn en de rijke
Gevaryahu. Eerstgenoemde maakt duidelijk dat de stoelen in de nieuwe synagoge
op een bepaalde manier moeten worden neergezet. Laatstgenoemde is het daar absoluut
niet mee eens. De ik-persoon van het verhaal wordt als neutrale man gevraagd in
het conflict te bemiddelen. Hij bezoekt eerst de rabbijn. Ze praten een poosje
over de gewenste opstelling van de stoelen. En dan stelt de ik-persoon de
centrale vragen: ?Wat is er? Waar gaat het hier echt om?? Het blijkt dat de
rabbijn vlak na de Kristallnacht
gevlucht is uit Tsjechoslowakije naar Engeland. Hij voorzag dat hetzelfde ook
in zijn land zou gaan gebeuren. Hij raadde zijn mensen dringend aan hetzelfde
te doen als hij. Maar niemand ging met hem en zijn vrouw mee. Na de oorlog komt
hij erachter dat geen van de gezinnen het had overleefd.
Lees meer: Maarten
Ieder mens wil graag vaste grond onder de voeten hebben. We streven
allemaal naar een basiszekerheid in ons bestaan. Het woord ?bestaan?
kan verschillende betekenissen hebben. Ik noem er twee die vandaag
bijzonder actueel zijn en de gemoederen van velen danig beheersen,
namelijk de kwaliteit van ons leven, zeg maar onze gezondheid ?n de
middelen om ons leven in stand te houden, waarbij we vooral kunnen
denken aan de mogelijkheid om inkomsten te kunnen verwerven. Populair
gezegd: om de kost te verdienen. Hoewel beide aspecten van ons bestaan
altijd al kwetsbaar zijn geweest ? iedereen kan ziek worden en er zijn
altijd mensen geweest die met een minimum aan inkomsten rond moesten
komen -, houden ze ons nu toch meer dan ooit bezig.
Wat allang voorspeld werd, is inmiddels werkelijkheid geworden. Ik
bedoel de grieppandemie. De wereldwijde verspreiding van een nieuw
griepvirus, begonnen in Mexico, die overgedragen wordt van mens op
mens. Ongeveer iedere dag worden we er via de media wel mee
geconfronteerd en over ge?nformeerd.
Lees meer: Bedreigd bestaan
In Opbouw van twee weken geleden schreef Emmy Viezee-Fock over het
ontstaan van tradities. Ze deed dat aan de hand van een ervaring die
misschien ons ook wel aan het denken kan zetten. Zo beschrijft ze een
ontmoeting met een jonge vrouw die haar vertelde over de al heel lang
bestaande vakantiebijbelschool. Emmy wist daar (zonder dat deze jonge
vrouw daarvan op de hoogte was) echter alles van, omdat zij bij de
oprichting tot de initiatiefnemers had behoord. Ze schrijft dan: ?De
groep die destijds het initiatief nam, bestond uit jonge honden van
begin of midden twintig en ik was ??n van hen. Ik zou haar dus precies
kunnen vertellen hoe lang dat werk bestaat. Ruim driehonderd kinderen
uit de aanpalende nieuwbouwwijk kwamen er in die tijd op af. 'Hoeveel
kinderen komen er en hoe vullen jullie de week in?', vraag ik
belangstellend. Tot mijn ontsteltenis somt ze hetzelfde programma op
dat we dertig jaar geleden in elkaar hadden gezet: bijbelverhaal,
werkje, 's middags vossenjacht, spelmiddag, filmmiddag, op
donderdagmiddag vrij en op vrijdagmiddag afsluiting met pannenkoeken.
Ik geloof mijn oren niet. En dat alles wordt georganiseerd voor een
kleine 30 kinderen. Ja, ik weet het: al bereik je er maar ??n. Maar het
gaat wel om 30 kinderen van orthodoxe signatuur. 'Waarom hebben jullie
op donderdagmiddag vrij?' Ze kijkt me ernstig aan en zegt met zekere
vroomheid: 'Dat is een middag van bezinning'.
Lees meer: Een vrome saus
Het is al weer een poos geleden ten tijde van het bewind van Rita
Verdonk, dat onze jongste zoon (van Afrikaanse komaf) ons de vraag
stelde of hij ook het land uitgezet kon worden.
We konden hem geruststellen door hem te vertellen dat hij een
Nederlander was geworden. En mocht Rita alleen op zijn kleur afgaan,
dan kreeg ze het met ons te doen.
In de loop van de tijd kregen we van onze zoon geregeld signalen dat
hij zich gediscrimineerd voelde. Soms werd hij echt gediscrimineerd,
maar soms ook niet. Maar daardoor werden we er ons wel meer van bewust
dat het hebben van een kleurtje in ons land niet altijd eenvoudig is.
Wij zien het niet (meer) dat ons kind bruin is en een kop vol krullen
heeft. En gelukkig velen met ons niet. Maar het treft ons ook nog
steeds pijnlijk als mensen in onze naaste omgeving opmerkingen maken
als: ?Jullie zijn er zeker wel aangewend h??? Jazeker, wij zijn er
aangewend, en we vinden hem prachtig.
Lees meer: Discriminatie
