Het is al weer een poos geleden ten tijde van het bewind van Rita
Verdonk, dat onze jongste zoon (van Afrikaanse komaf) ons de vraag
stelde of hij ook het land uitgezet kon worden.
We konden hem geruststellen door hem te vertellen dat hij een
Nederlander was geworden. En mocht Rita alleen op zijn kleur afgaan,
dan kreeg ze het met ons te doen.
In de loop van de tijd kregen we van onze zoon geregeld signalen dat
hij zich gediscrimineerd voelde. Soms werd hij echt gediscrimineerd,
maar soms ook niet. Maar daardoor werden we er ons wel meer van bewust
dat het hebben van een kleurtje in ons land niet altijd eenvoudig is.
Wij zien het niet (meer) dat ons kind bruin is en een kop vol krullen
heeft. En gelukkig velen met ons niet. Maar het treft ons ook nog
steeds pijnlijk als mensen in onze naaste omgeving opmerkingen maken
als: ?Jullie zijn er zeker wel aangewend h??? Jazeker, wij zijn er
aangewend, en we vinden hem prachtig.
Lees meer: Discriminatie
GertJan Segers (zendingswerker in Ca?ro voor de GZB) schreef op 23
december een column in het Nederlands Dagblad over de deprimerende
kerkelijke perikelen in Nederland. Over de 'nieuwe vrijmaking', de
moeizame eenwording van hervormd, gereformeerd en luthers Nederland, de
doorstart van de Gereformeerde Kerken en hersteld hervormden, elkaar
bestrijdende flanken in reformatorische kerken, en van de nieuwe
spanningen binnen de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt).
Lees meer: Verdeeldheid
Ze zijn er weer: de nieuwjaarsrecepties. Bijna elke zichzelf
respecterende instantie organiseert er in de eerste veertien dagen van
januari wel eentje. U kent het verder wel: een kort toespraakje van de
directeur of voorzitter met daarin de belangrijkste voornemens voor het
komende jaar, een hapje, drankje en maar handen schudden met daarbij
het uitspreken van een aantal woorden. De beste wensen? Het schijnt
goed te zijn voor sociale en bedrijfsmatige contacten.
Lees meer: De beste wensen
De beelden van de executie van Saddam Hoessein staan nog steeds op mijn
netvlies. Ingrijpend was het om te zien hoe een mens door ophanging aan
het einde van zijn leven komt. Indrukwekkend vond ik de
(ogenschijnlijke) rust waarmee hij de dood tegemoet trad. De
waardigheid waarmee Saddam dat deed.
In schrijnend contrast daarmee stond de wijze waarop zijn beulen met
hem omgingen: door hem te treiteren en uit te schelden. Gebrek aan
respect bleek ook uit de opnamen die met een mobiele telefoon van de
executie gemaakt werden, ondanks het verbod. En uit het wereldwijd
verspreiden van die beelden. Hoe was dit mogelijk? Hoe was het mogelijk
dat andere beulen, vijanden van Saddam de offici?le beulen aan de kant
konden schuiven?
Lees meer: Saddam Hoessein
