In onze kerken hebben we de gewoonte om regelmatig (minimaal vier keer
per jaar) het Heilig Avondmaal te vieren. In bijna alle gevallen vindt
dat plaats in een ochtenddienst. Een aantal gemeenten kent dan nog het
verschijnsel om het ?s middags ook nog een keer te houden voor die
gemeenteleden die ?s ochtends verhinderd waren. In veel gemeenten hoeft
dat niet, omdat alle faciliteiten (oppas, kinderkerk, etc.) aanwezig
zijn om de avondmaalsdienst bij te kunnen wonen. Dat was vroeger wel
anders. Toen mijn ouders nog kleine kinderen hadden, was er bijvoorbeeld
nog geen oppas bij de kerk, dus ging een van beiden. Later paste mijn
oudste zus op. Maar zodra we in de kerk stil konden zitten gingen we
mee. Eerst bij onze ouders en later mochten we op de galerij zitten.
Daar zaten alle jongeren (en ook wel een paar ouderen) die geen
belijdenis hadden gedaan. Je had dan een mooi zicht op de kerkgangers
die beneden zaten. En er viel heel wat te zien: de schaal met brood en
de bekers gingen door de rijen. Na het slokje wijn zag je heel veel
zusters een zakdoek pakken om de mond af te vegen. Je zag en hoorde een
enkeling kuchen na het nemen van het stukje brood, etc. Je ?proefde? als
het ware de heiligheid van het hele gebeuren. Dat maakte op mij in
ieder geval indruk.
Lees meer: Vieren van en dankzeggen voor het Heilig Avondmaal
We moeten de zonde meer serieus nemen. U vermoedt daarin een uitspraak
van een predikant ter rechterzijde, die zijn verontrusting ventileert
over de vervlakking in prediking en praktijk. Niets is minder waar. De
oproep komt van dan J.L. Heldring (92), jarenlang columnist van het toch
mondaine NRC Handelsblad. Hij noemt zichzelf een ?ongelovig
protestant?. Hij onderkent opnieuw de grote waarde van de christelijke
religie in de politiek en het sociale leven. Letterlijk zegt hij: ?Ik
zeg dat met enige schroom en schaamte, maar erken de functie van de
erfzonde als politiek buitengewoon nuttig, hoewel ik niet gelovig ben.?
De erfzonde nuttig! Toe maar, in het catechisatielokaal krijg ik dat
amper gelooft. Het argument dat Heldring aandraagt voor ?wat nut u de
erfzonde?? is: ?Christelijke partijen zijn stabieler in tijden van
woelingen dan seculiere partijen. De laatste worden afgerekend op wat ze
hier, op aarde, presteren, terwijl christelijke partijen menen dat het
Koninkrijk des hemels niet van deze aarde is. In deze gedachte zit een
zekere berusting en geduld. Zij geeft tolerantie ten aanzien van het
menselijk falen, ook van anderen.? Een goede conclusie, vind ik, die
naar ik hoop door velen wordt bijgevallen. Hij legt daarmee immers een
tendens bloot in deze moderne tijd, die telkens weer opduikt, namelijk
?fouten kunnen niet worden gemaakt?. Zo ze wel worden gemaakt, dan had
de overheid/werkgever/verantwoordelijke ze moeten voorkomen. Ik hoor het
Frank de Boer van Ajax nog zeggen op een tegengoal: ?Die had natuurlijk
nooit mogen vallen.?
Lees meer: Neem de erfzonde serieus!
Het is een bekend tafereel. Een peuter staat brullend in een supermarkt
en is met geen mogelijkheid in beweging te krijgen. De moeder paait het
kind, maar niets mag helpen. De peuter blijft staan, waar hij staat en
de moeder heeft als enige oplossing het kind bij kop en kont te pakken
en met een rood hoofd zo snel mogelijk de winkel uit te rennen. Zou
zo?n kind genieten van de publieke belangstelling, die het krijgt op
dat moment? Ik weet het niet. Want ook thuis kan de peuter z?n
koppigheid ver doorvoeren door het bordje eten stelselmatig van zich af
te duwen onder een luid: ?Nee!?. Lippen op elkaar en je krijgt er geen
hap in. Er zijn kinderen, die hun koppigheid zover doorzetten, dat ze
hun adem inhouden en daardoor flauwvallen. Het enig wat dan helpt, is
een plens koud water in het gezicht en dan gaan ze van schrik weer
ademhalen.
Het woordje ?nee? wordt geregeld gehoord, tot wanhoop van de ouders.
Ik moest hieraan denken, toen tijdens het Kamerdebat de afgelopen week
Agnes Kant onze premier de vraag stelde: ?Is het nu zo moeilijk om
sorry te zeggen?? Onze premier zei letterlijk: ?Ik neem niets terug?.
Is dit nu koppigheid of is het standvastigheid?
Lees meer: Standvastige premier
Minister Camiel Eurlings, minister van Verkeer en Waterstaat, heeft met
veel bombarie aangekondigd dat de kilometerbeprijzing nu echt
ge?mplementeerd gaat worden. De voordelen zijn groot: minder files, goed
voor het milieu, mensen denken bewust na over het gebruik van de auto,
wie veel rijdt betaalt ook veel, etc. Daarnaast wordt het rijden tijdens
de spitstijden extra belast. De lijst met voordelen lijkt eindeloos. En
de nadelen: die zijn er niet. Er zal geen lastenverzwaring
plaatsvinden, behalve voor de mensen die veel rijden.
Klinkt allemaal veel belovend. Toch zijn er wel een paar kanttekeningen.
De minister belooft dat er voor bijna 60% van de automobilisten geen
lastenverzwaring zal zijn. Sterker nog: voor deze groep wordt het
waarschijnlijk voordeliger. Logischerwijs betekent dit dat de overige
40% het verschil bij moet betalen. Het totaal bedrag moet immers gelijk
zijn aan de huidige opbrengsten van de wegenbelasting en de BPM
(Belasting van Personenauto?s en Motorrijwielen).
Wanneer mensen inderdaad heel bewust met het autogebruik omgaan, heeft
dit als consequentie dat er minder kilometers gereden worden. Dit heeft
tot gevolg dat het bedrag per kilometer weer omhoog moet, om de totale
opbrengsten gelijk te houden. Daarnaast is er ook een grote groep
automobilisten die niet de keus heeft om de auto al of niet te laten
staan, of om buiten de spitstijden om te rijden.
Lees meer: Ledenpeiling
Menige kerkenraad worstelt ermee: het verkrijgen van voldoende
geschikte ambtsdragers. Vorige week publiceerde het Reformatorisch
Dagblad de uitslag van een onderzoek naar de moeite die kerkenraden
hebben om vacatures binnen de kerkenraad vervuld te krijgen. Door
middel van een enqu?te werd aan 590 gemeenten binnen de gereformeerde
gezindte een aantal vragen voorgelegd met betrekking tot deze
problematiek en de gevolgen ervan voor de pastorale zorg binnen de
gemeenten. Ook aan scriba?s binnen onze kerken werd een vragenformulier
toegezonden. Van de 590 gemeenten gaven 350 (60 procent) een reactie.
De antwoorden op een zestal vragen verschilden nogal per kerkverband.
Ik ga nu niet op alle vragen en antwoorden in, maar beperk me
hoofdzakelijk tot de kwestie van het gebrek aan ambtdragers en de
oorzaken daarvan in onze kerken (CGK).
Met de stelling dat het de laatste tien jaar moeilijker is geworden om
de vacatures voor ouderling en diaken vervuld te krijgen, was 77
procent van de respondenten uit de CGK het eens. Een flink percentage
dat te kennen geeft dat blijkbaar menige gemeente met een tekort aan
ambtsdragers te maken heeft. Verschillende gemeenten verwachten zelfs
dat het aantal vacatures in de komende vijf jaar zal toenemen. Een
sombere zaak met een even somber vooruitzicht. Temeer als we bedenken
dat de Heere gebruik maakt van de dienst van mensen om Zijn gemeente te
bearbeiden. Een tekort aan dienende mensen met een bijzondere opdracht
zal zeker nadelig zijn wat betreft de bearbeiding van de gemeente. Een
behoorlijk deel van de gemeenten (59 procent) geeft dat ook aan door te
zeggen dat de nodige pastorale of diaconale zorg sterk of beperkt onder
druk staat.
Lees meer: Gebrek aan ambtsdragers
