Het moet midden in de winter van 331 zijn geweest. Veel mensen sterven van de kou. Een zekere Martinus (vijftien jaar oud, geboren in Savaria in Hongarije) is soldaat in het Romeinse leger. Nog niet zo lang geleden heeft hij over Christus Jezus gehoord. Hij is vast van plan Zijn voorbeeld te volgen. Onderweg komt hij veel mensen tegen die lijden onder de strenge kou. Alle kleren die hij kan missen, geeft hij weg. Zo bereikt hij de stadpoort van Amiens, een stad in Frankrijk. Martinus heeft alleen nog maar zijn soldatenmantel en zijn wapens.

3 november jl. is Dien de Haan overleden. Wij gedenken haar hier om haar bijdragen aan het Kerkblad voor het Noorden. Zij was in haar leven actief als schrijver en spreker. Te noemen zijn allereerst haar vijfentwintig jaren als eindredacteur van de Elisabethbode. Daar schreef ze columns onder het pseudoniem An­nie Verdelman. Meerdere boeken verschenen van haar hand. Ik herinner me een van haar eerste met een typerende en intrigerende titel ‘Voor ogen die het donker zagen’. Maar ze was niet alleen schrijver. Ze ging voor in (kerk-)diensten van Zwolle tot Brazilië en hield spreekbeurten overal in christelijk Nederland. Ze hield zich graag bezig met opnieuw bijbelteksten lezen en daarin niet de geijkte paadjes te gaan. In dat alles toonde ze ook haar pastorale gaven.

Tot nu toe ontvangt u wekelijks een uitgave van ons kerkblad. Dat is nog steeds mogelijk. Niet in de laatste plaats dankzij uw steun.

Veel kerkbladen zijn in de loop der tijd verdwenen omdat er geen rendabele exploitatie meer mogelijk was. Maar het Kerkblad voor het Noorden kon nog steeds blijven verschijnen. Daar zijn we heel dankbaar voor.

Zending houdt mij bezig. Binnen Nederland, als het gaat om missionaire initiatieven die zich binnen ons kerkverband ontwikkelen. Maar ook buiten Nederland, als het gaat om de voortgang van het grote werk, tot aan de einden van de aarde, waartoe Jezus Christus de opdracht gaf: ‘Gaat dan heen, maakt alle volken tot Mijn discipelen …!’

Als ik daarover nadenk realiseer ik me echter in steeds sterkere mate dat die beide lijnen op een heel duidelijke manier bij elkaar komen. We merken dat het waar is wat ik een paar jaar geleden een keer opving, toen ik één van de missionaire initiatieven binnen onze kerken bezocht. Daar werd gezegd – en het was zichtbaar in de groep mensen die daar waren: ‘De einden van de aarde zijn bij ons gekomen.’

Die uitdrukking – die in de praktijk van verschillende missionaire initiatieven binnen onze kerken echt dichtbij komt – illustreert hoezeer niet alleen de grote wereld om ons heen veranderd is, maar ook, hoezeer ons kerkelijk leven in die veranderingen wordt meegenomen. Meer dan eerder merken we dat we ook als Christelijke Gereformeerde Kerken deel uitmaken van Gods wereldwijde kerk.