In februari 2013 werd door internetgigant Netflix een nieuwe dramaserie gepresenteerd: House of Cards. In deze serie ontmoeten we een genadeloos ambitieuze senator die president van de Verenigde Staten wil worden. Zijn naam: Frank Underwood, in het kort F.U. Die letters vormen de afkorting van een grove belediging in de Engelse taal, en dat zegt alles. Onderweg naar de top gaat Underwood over lijken, neemt hij wat en wie hij wil hebben en is maar in een ding geïnteresseerd: macht. Als de serie in het derde seizoen is, wordt F.U. president. Nog geen jaar later blijkt de werkelijkheid de fictie te hebben ingehaald: Donald ‘grabs them by the p...’ Trump wordt president van Amerika.

'In de basis zijn we een dienstverlenende organisatie voor de kerken', zegt John van Tilborg, 'zo is INLIA dertig jaar geleden opgericht naar aanleiding van het Charter van Groningen; als servicecentrum voor kerken als het gaat om vreemdelingen in nood.'

Directeur Van Tilborg is actief vanaf het eerste uur en al dertig jaar het boegbeeld van INLIA. Wie hem vraagt over ‘zijn’ organisatie te vertellen, doet er goed aan er even voor te gaan zitten. Want er is veel te vertellen en Van Tilborg doet dat met grote bevlogenheid.

'De situatie van vluchtelingen en asielzoekers in Europa is verontrustend. Er is een algemene tendens bij de Europese regeringen om grenzen te sluiten en de binnenkomst van vluchtelingen en asielzoekers een halt toe te roepen.' Zo begint het Charter van Groningen, 1988. 'Het had gisteren geschreven kunnen zijn', zegt Van Tilborg, 'dat is het wrange.'

Het is een uitgave die we elk jaar weer met belangstelling bekijken. Niet alleen maar omdat alle gegevens weer zijn bijgewerkt, en je dus weer op de hoogte bent van alle kerkelijke adressen en gegevens die nodig zijn binnen het hele kerkelijke bedrijf. De belangstelling richt zich in het bijzonder op alle wijzigingen die er zijn. En dan heb ik het niet eens zozeer over alle veranderingen in adressen van predikanten, van contactpersonen van kerkenraden enzovoorts. Die staan allemaal weer keurig verwerkt in dit nieuwe jaarboek, zodat we ‘elkaar’ weer kunnen vinden. Daar dient het jaarboek natuurlijk ook voor. Het bewijst elk jaar weer zijn nut, juist als het hierom gaat. Daarom is een compliment aan de samenstellers ervan op zijn plaats. Er zit heel wat werk in.

Natuurlijk had ik wel eens over Koerden gehoord. Moeilijke dingen meestal. Aanslagen en dat soort ellendes. De Koerden worden onderdrukt, dat is zeker. Het is een volk met een eigen taal, een rijke cultuur, maar zonder land. Eigenlijk zijn ze permanent in oorlog. In bijna alle landen waar ze wonen in het Midden Oosten wordt op hen neergekeken.

Door al die onderdrukking zijn veel Koerden naar veiliger landen gevlucht. Veel wonen er in Amerika. Europa herbergt ongeveer een miljoen Koerden. Het Koerdische volk onderscheidt zich binnen de islam vanwege haar tolerante houding tegenover christenen en Joden. Tot zo ver ging mijn kennis ongeveer. En toen kregen we een Koerdische huisgenoot. Dat helpt om dichterbij te komen. Daar is nu weer een nieuwe vriend bijgekomen. Hij is ook een nieuwe christen. Maar vanwege de taal en het cultuurverschil valt het niet mee om goed bijbels onderwijs te geven. We wisten dat er in Rotterdam een Koerdische kerk is. Daar moeten we naar toe. Met z’n vijven, drie Koerden en twee Nederlanders gaan we richting Rotterdam.