Het feest van de uitstorting van de heilige Geest brengen wij vandaag vaak in verband met bijzonderheid en beleving. Met bijzondere uitingen van de Geest, zoals profetie, gebedsgenezing en tongentaal. En met meer van Gods Geest ervaren. Daarom trekken velen met Pinksteren naar een van de talrijke conferenties en wordt er emotioneel bijgetankt. De viering van de eigen gemeente is dan kennelijk minder belangrijk. Ik denk dan ook, dat maar weinigen bij Pinksteren denken aan een oogstfeest.  

Met Pinksteren komt de Wereldkerk in beeld. Daaraan kunnen we onder meer aandacht geven via een brief van een van de predikanten van onze zendingskerken. De brief is van Samson Mishack Nhlongo, predikant van de Reformed Church te Themabalethu in Zuid-Afrika. Hij was in 2016 samen met andere predikanten en kerkleiders door deputaten buitenlandse zending uitgenodigd naar Nederland te komen. Over zijn ervaringen schrijft hij het volgende:

'Ik was aangenaam verrast, toen zendingsdeputaten van Nederland twee afgevaardigden van de kerk van KwaNdebele uitnodigden om in Nederland een zendingsconferentie bij te wonen. De kerkenraad droeg mij samen met ouderling Erens Maganedisa op hen te vertegenwoordigen.

Onlangs heb ik Een kleine vrouw, het verhaal van Gladys Aylward, weer eens gelezen. Als Brits dienstmeisje voelde ze zich geroepen om in de eerste helft van de vorige eeuw zendelinge in China te worden. Het is moeilijk om niet meegesleept te worden in dit bijzondere verslag. Het geeft prikkelende inzichten in het China van voor de communistische revolutie. Meer nog, het beschrijft hoe de Westerse zendelingen worstelden deze oude cultuur te begrijpen, daar deel van te worden en het evangelie op een passende manier te brengen.  

Veel van de principes in zending zijn hetzelfde gebleven, maar de context waarin zending bedreven wordt is enorm veranderd sinds de tijd van Aylward. Het viel me op hoe duidelijk het vroeger allemaal lag op zendingsgebied, tenminste voor de achterblijvers. Een zendeling stapte aan boord van een schip of trein, leerde een taal en werkte vervolgens tot hij of zij erbij neerviel.

Pinksteren: het is een feest, toch? Desondanks valt de aandacht daarvoor doorgaans tegen. Geen optocht door de stad met een groot wit kruis, geen concerten met prominente toehoorders. Nauwelijks media-aandacht. Zou dat komen omdat je met dit feest niet rustig achterovergeleund in je stoel kunt blijven zitten? Kleur bekennen dus. Actief zijn. Maar betekent die activiteit dan niet dat we bezig zijn met zelfredzaamheid om door onze goede werken geredde mensen te worden?