Zwak en eenzaam was de dichter Jaap Kronenburg (1901-1938). Bekend is hij door zijn werk niet geworden, maar hij maakte wel enkele aangrijpende gedichten. Gedichten over ziek zijn en over de dood.

Al heel vroeg was hij wees. Na de lagere school ging hij aan de slag als landarbeider. Op 16-jarige leeftijd kreeg hij tbc. In die tijd, voor de oorlog, betekende dat de gewisse dood. Op zevenendertigjarige leeftijd overleed hij. Collega-dichter Jan H. de Groot stond aan zijn sterfbed. ‘Ben je bereid om in te gaan?’ vroeg hij aarzelend aan zijn vriend. Met zijn laatste krachten antwoordde Kroonenburg: ‘zij hebben witte klederen aan’. Wonderlijk mooi. Zag hij een glimp?

Is er leven na de dood? Elke volgeling van Jezus zal deze vraag bevestigend beantwoorden. Zeker is er leven na de dood, want de HEER spreekt daarover in de Bijbel.

En als je dan zou doorvragen naar bewijsteksten, dan zullen de meeste christenen naar teksten uit het Nieuwe Testament verwijzen. En dat is ook wel verklaarbaar, want juist in het Nieuwe Testament krijgen we meer zicht op een leven na de dood. Maar vinden we in het Oude Testament niet ook al enkele aanwijzingen?

Een van de ‘opbrengsten’ van Pasen is dat de dood is overwonnen. De dood had het na de zondeval dus voor het zeggen.

Maar, als de dood er vóór de val niet was, wat hield destijds dan 'leven' in, voor Adam en Eva? En als God nú leven schenkt in Christus, wat houdt dat dan voor ons in, hier en nu? Hoe leven we het ‘goede leven’ overeenkomstig deze belofte dat de dood is overwonnen?

Een ouderling die op sterven lag, zei: ‘Ik wil graag naar mijn vrouw.’ Veel gelovigen verlangen naar de vereniging met hun geliefden. Deze wens hangt samen met de overtuiging dat we elkaar in het hiernamaals zullen herkennen. Anderen denken echter dat er van herkenning geen sprake kan zijn. Dan zouden we namelijk ook onze familie en vrienden missen die ontbreken in de hemelse heerlijkheid. Het verdriet daarover zou de vreugde bederven.