Hoe vandaag kerk-zijn? Gaat het bij geloven alleen maar over ‘zondevergeving’ en ‘hemel’? En doet vaak alleen ons ‘hoofd’ maar mee?

In zijn nieuwste boek Verlangen naar het goede leven, begint Douma bij datgene waar Jezus voor gekomen is: Ik ben gekomen om jullie het volle leven te geven (Joh.10,10-11). In de kerk mag en moet het dáárover gaan. Over leven dat weer gaat stromen, gaat opbloeien en dat tot bestemming komt.

Zesentwintig mannen waren donderdagavond 2 maart 2017 bij elkaar in Hoogeveen. Het waren de afgevaardigden naar de classisvergadering, predikanten, een evangelist, ouderlingen en diakenen. Behalve een plaatselijke gemeente is er immers ook ons kerkverband. Een classisvergadering is een goede manier om verbondenheid met elkaar te ervaren. Dat geldt niet alleen voor de gemeentepredikanten die hun collega’s niet wekelijks zien en hier even bijpraten. Ook voor ouderlingen en diakenen is het goed hier te zijn en elkaar te ontmoeten. De eerste ontmoeting is er al door samen te bidden en kort een gedeelte van de Bijbel te overdenken. Meestal wordt er ook gezongen.

'Daar heb ik een goed gevoel bij', is een uitdrukking die we nogal eens horen. Het gevoel werkt voor velen als een geweten. Wie zou tegen zijn emotie in willen gaan? Anderen zeggen: 'Ik weet wat ik doe.' Maar weten we altijd echt wat we doen? Weten we welke levenswijze past bij de echte werkelijkheid? Of leven we in een schijnwerkelijkheid, en passen we onze manier van denken en leven daarop aan?

Vrijheid is een groot goed. De Bijbel spreekt daarover, en vertelt ook wat ware vrijheid is: leven naar de orde die God heeft gegeven! In die orde heeft de mens een belangrijke plaats ontvangen. Hij kan pas tot zijn doel komen als hij zich daarnaar schikt. Alleen zo kan hij bloeien en vrucht dragen. Maakt hij zich daarvan los, dan verliest hij zijn vrijheid. Echt vrij ben je alleen binnen de goede orde die God heeft gemaakt.

Erik Jan van onze kerk had het georganiseerd. Voetballen met asielzoekers. Op de officiële sportvelden van Hoogeveen, op vier zaterdagmiddagen. En natuurlijk deed ik mee, ik met mijn tweeënvijftig jaren. Natuurlijk.

Bij aankomst op het veld vroeg Erik Jan of ik scheidsrechter wilde zijn. Nee, liever niet. Ik wilde voetballen. Scheidsen – dat is voor mensen die met voetbal niet meer goed meekomen, vond ik.

We waren met ongeveer veertig man, waarvan tien gemeenteleden en de rest uit het AZC. Vier teams werden snel samengesteld, en met enkele gekleurde hesjes namen we de posities op de velden in. Het spel kon beginnen.