Een tante van mijn vrouw zou ons bezoeken. Van mij hoefde het niet zo nodig, maar mijn vrouw en de kinderen vonden het wel leuk. Tante Annie was een aardig mens, die veel van de familie wist en daar graag iets over vertelde. Ja, als je geen man en kinderen hebt, is er ook niemand die je ergens op wijst. Zo hoorde ik ooit eens haar verhaal over neef Bert. Hij bleek een onecht kind van tante Klazien te zijn. Zo noemde ze het. Een 'onecht' kind. Hij heette Bert de Haan, terwijl tante Klazien getrouwd was met Groenewold. Dat leverde eens een leuk verhaal op.

De meeste kerken hebben in de zomer wat minder bezetting dan normaal. Vanwege vakantie zijn er nogal wat mensen die een paar weken gemist worden. Er zijn ook gemeenten die juist in de zomer te maken hebben met veel meer mensen. Een van deze gemeenten is Hardenberg, waar in de zomer zelfs dubbele ochtenddiensten worden gehouden. In deze laatste bijdrage in de serie Zomergasten vertellen twee vaste zomergasten in Hardenberg hun verhaal.

Jacob Post en Marretje Post-Romkes wonen op Urk. Ze ontvingen in de ruim veertig jaar dat zij nu getrouwd zijn, zes zonen, vier schoondochters en vijf kleinkinderen: 'Heel lang was de verhouding 7-1 in het voordeel van de mannen, maar is dat omgebogen in een 9-8 voorsprong voor de vrouwen.'

Na een arbeidzaam leven van tweeëndertig jaar in de Noordzeevisserij en achttien jaar zalmrokerij, nam Jacob in verband met 'enig lichamelijk' maar vooral 'geestelijk ongemak' afscheid van zijn werk waardoor zij wat eerder van het pensioen kunnen genieten.

Geschreeuw in de nacht. Een doodshuil gaat door het land. 'Er was geen huis, waarin geen dode was', meldt de bijbel. Een helse nacht, een voorbode van een wereld zonder God. In die wereld is de macht aan de sterkste, heerst de angst en de verslagenheid. Mozes wenkt de Israëlieten mee. Ze zwijgen als ze door de straten gaan. De dieren, die ze meenemen, voelen wellicht nog sneller de engel van de dood dan de mensen, die ze meevoeren. Het is een macabere nacht. Een stille tocht tussen muren van doodskreten.

In de serie ‘christen en beroep’ maken we portretten van gemeenteleden die iets vertellen over wat hen beweegt in hun werk en welke rol geloof daarin speelt. Vandaag het tweede artikel over Rosi van der Wal. Het eerste artikel ging over haar afkomst en geschiedenis, deze gaat over haar geloof en beroep.

Rosi wilde bewust haar dochter zelf opvoeden. En dat deed zij. Toen haar dochter dertien werd is Rosi weer gaan nadenken over een beroepsopleiding. Wat haar in die dertien jaar was opgevallen was dat ze zo veel plezier beleefde aan de zorg voor haar kind. Maar Rosi dacht, dat komt allemaal voort uit mijn moederliefde. Maar dat was niet het hele verhaal, zo bleek.