God verbiedt het maken van een beeld om Hem daardoor te vereren en te dienen. Hij gebiedt daarentegen dat wij in zijn beeld (Christus) geloven en Hem volgen! Dat is de ware vervulling van het tweede gebod. Zo mogen we van God alleen het goede verwachten en Hem met heel ons hart liefhebben, vrezen en eren.

Toch zie je soms afbeeldingen van God. Denk aan een indrukwekkende schildering in de Sixtijnse kapel, in Rome. Michelangelo heeft de Allerhoogste afgebeeld, die bij de schepping Adams hand aanraakt. Dat is iets waar we toch wel moeite mee hebben. En wat te denken van schilderijen van bijbelse taferelen, en prachtige gebrandschilderde ramen waarmee bijbelse verhalen zijn verbeeld.

Op zichzelf kunnen afbeeldingen een goede functie hebben. Ze kunnen een aspect van een bijbelverhaal voor het voetlicht brengen. Afbeeldingen kunnen ondersteunend zijn bij het verhaal. Denk aan plaatjes in een kinderbijbel. Juist ook op kinderen kunnen afbeeldingen veel indruk maken.

Een jaar of vijf geleden was er een periode dat de discussie over schepping en evolutie constant opnieuw oplaaide. Elke drie maanden stonden de opiniepagina’s in het ND er vol mee. De toon die er over en weer in het ND werd aangeslagen, irriteerde me zo dat ik mijn abonnement (tijdelijk) heb opgezegd. Het ging er alleen maar om anderen te overtuigen van het eigen standpunt. De vraag naar de betekenis van Genesis 1 – 3 voor ons leven en deze wereld werd te weinig gesteld. Sindsdien heb ik er niet meer over gelezen. Ik twijfelde dan ook toen er een recensie-exemplaar van het boek Schepping en val in mijn brievenbus lag. Ik wilde het boek eigenlijk al aan een ander redactielid geven, maar heb het toch gelezen… In twee artikelen deel ik graag iets over het boek.

Dit dubbele artikel schrijf ik vanuit een diepgevoeld verlangen naar eenheid, binnen en buiten de kerk, omdat we dat, naar mijn stellige overtuiging, verplicht zijn aan de Koning van de kerk, die in deze wereld nog altijd op zoek is naar het verlorene.

Vorige keer keek ik wat naar de geschiedenis. Nu maak ik wat theologische opmerkingen. Die ontleen ik – opnieuw – aan een zendingsman, en wel aan Johan Herman Bavinck (1895-1964). Hij was met het oog op de zending ook bezig met eenheid. Daarbij wijst hij op de katholiciteit van de kerk – het wereldwijde van de kerk. Daar is namelijk een heel sterk missionair element aan verbonden.

Hysop is een inheemse plant in het gebied rond de Zwarte Zee en heeft zich al snel verspreid in het Middellandse Zeegebied en mildere streken in Azië. Van oudsher werd hysop in de Arabische wereld overal geteeld. In Syrië is het een bekende muurplant.
Het Griekse woord  hysop komt waarschijnlijk van het Hebreeuwse woord ezob .